Disdainful of both are purists such as Valentina Suzuki, local academic and author of a PhD thesis on throat singing, known in Tuva as "khoomei'' and among Western musicologists as overtone, biophonic, triophonic or harmonic singing.
http://www.fotuva.org/newsletters/higgins_3.html

Chociaż polifoniczny śpiew (zwany też “śpiewem gardłowym” lub “alikwotowym”) istnieje od dawna, nie jest jednak popularny. Technika ta wywodzi się z Mongolii, gdzie jest znana przykładowo jako “Sygit”. Rodzajów podobnego śpiewu jest wiele, szczególnie na terenie Azji (Tuwa, Ałtaj i Chakasja, Półwysep Czukocki, Tybet, Uzbekistan i Kazachstan, a nawet obecnie japońskie Hokkaido!). Istnieją również jego odłamy europejskie – przykładowo u Baszkirów, w muzyce ludowej Bałkanów i Węgier czy na Sardynii. Polega na wykorzystaniu przez śpiewaka (w tym przypadku przez śpiewaczkę – Anę Marię Hefele ;)) zjawiska rezonansu i formantu, które powstają gdy powietrze płynące z płuc przechodzi przez więzadła głosowe i przez jamę ustną podczas śpiewania.
http://yellow.emotions.net.pl/polifoniczny-spiew-zaraz-co-dw...