We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Είμαστε συνηθισμένοι στο γκλάμουρ εδώ στο Νοτιοανατολικό Λονδίνο SE26. Η Κέλλυ Μπρουκ και ο Τζέισον Στέιθαμ έμεναν κάποτε πάνω από το οδοντoιατρείο. Αλλά όταν τα τακούνια της Ανούσκα Χέμπελ χτύπησαν πάνω στις ρωγμές του τσιμέντου στο πάρκινγκ έξω από το διαμέρισμα μου, είναι δύσκολο να μην σου έρθουν στο μυαλό εκείνες οι φωτογραφίες του Picture Post με μέλη της βασιλικής οικογένειας που πήγαιναν να επισκεφθούν τις οικογένειες - θύματα βομβαρδισμού κατά την διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Η αποστολή της Χέμπελ εδώ στα ταπεινά προάστια που μένω εγώ, παρόλα αυτά, δεν είναι η ένδειξη συμπάθειας. Η Χέμπελ – η γυναίκα που εφηύρε το ξενοδοχείο "μπουτίκ" πριν ο όρος αυτός καθιερωθεί για να δηλώνει μία συγκεκριμένη κατηγορία ξενοδοχείων – έχει έρθει να μου δώσει πληροφορίες για τις οποίες, αν κρίνει κανείς από τα άφθονα αφιερώματα σε περιοδικά εσωτερικής διακόσμησης και τις αγωνιώδεις αναρτήσεις σε DIY φόρουμ στο διαδύκτιο, οι μισοί ιδιοκτήτες στον δυτικό κόσμο θα έκαναν σαν τρελοί να γνωρίζουν: πως να δώσεις σε ένα κοινότοπο σπίτι εκείνο το λουκ και την αύρα που έχει μία σουίτα ξενοδοχείου 5 αστέρων με £750 τη βραδυά. Να μεταμορφώσεις, σε αυτή την περίπτωση, ένα ταπεινά ανακαινισμένο διαμέρισμα - που πήρε σάρκα και οστά κόβοντας στην μέση ένα Βικτωριανό semi-detached κατοικίας τριών πατωμάτων - σε ένα Χεμπελιανό σκηνικό. “Θα μπορούσες να το κάνεις”, λέει, ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στην κουζίνα μου. “Ο καθένας θα μπορούσε να το κάνει. Δεν βλέπω κανένα λόγο που το απαγορεύει. Αλλά πρέπει να υπάρχει μία αλληλουχία ανάμεσα στα δωμάτια. Μία συγκεκριμένη ιδέα πρέπει να ακολουθηθεί μέχρι το τέλος”. Κοιτάει έξω στοχαστικά πέρα από την έξοδο κινδύνου. “Και θα πρέπει βέβαια να αγοράσεις το σπίτι δίπλα”. Δεν μιλούσε σοβαρά. Νομίζω. ... Αξίζει, όμως, να κάνουμε μία διακοπή σε αυτό το σημείο για να συλλογιστούμε την παραξενιά αυτής της παρόρμησης. Το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου είναι ένας χώρος αμνησίας. Θα μας ενοχλούσε αν έφερε σημάδια προηγούμενου ενοίκου, ειδικά όταν οι περισσότεροι από εμάς πάμε στα ξενοδοχεία για να κάνουμε πράγματα που δεν θα κάναμε στο σπίτι. Από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου περιμένουμε να είναι άψογα καθαρό σαν να είχαμε τραβήξει πτώμα από το κρεβάτι. (Σε μερικές περιπτώσεις αυτό όντως έχει συμβεί). Το εσωτερικό ενός σπιτιού αντιπροσωπεύει ακριβώς την αντίθετη ιδέα: Είναι μία καταθήκη αναμνήσεων. Η ιστορία των κατοίκων του πρέπει να είναι αποτυπωμένη στις φωτογραφίες πάνω από το τζάκι, στις εικόνες στον τοίχο, μέσα στα βιβλία στα ράφια. Αν τα δωμάτια ξενοδοχείων ήταν άνθρωποι, θα ήταν χαμογελαστοί ασθενείς που υποβλήθηκαν σε λοβοτομή ή πειστικοί ψυχασθενείς.
|