Zimy w Anglii bywają chłodne. U nas spędzało się je oglądając zapasy. Zapasy, które nasi rodzice oglądali na swoich czarno-białych odbiornikach w sobotnie popołudnia, stanowiły krótkie momenty ożywienia, nasycającego kolorami ich na ogół bezbarwne życie. Ich ubrania robocze były spłowiałe, narzuta na kanapę – niezmieniana od lat – była spłowiała, wspomnienia o tym, kim byli przed przybyciem do Anglii – również były wypłowiałe. Moi rodzice, ich cała generacja, ciężko przepracowali najlepsze lata swego życia, harując w fabrykach za marne grosze. Życie pełne mozołu, zniekształcone kręgosłupy, chroniczny artretyzm i zbolałe dłonie. Zagryzali wargi, aby przemóc ból. Nie mieli innego wyjścia. W myślach starali się wyłączyć – nie zauważać zniewag współpracowników, nie zżymać się na wieczną gderaninę majstrów, a gdy chodzi o hinduskie kobiety – cierpliwie znosić razy męża. Zapanuj nad bólem, mówili sobie, naucz się żyć z bólem – czy to będzie przeszywający ból w ramionach, zniszczone stawy biodrowe, niemożność wyprostowania pleców od wieloletniego schylania się nad maszyną do szycia, knykcie zrogowaciałe od ręcznego prania, czy też zniekształcone przez artretyzm kolana od szorowania podłogi kuchennej znoszonymi mężowskimi kalesonami.
Gdy moi rodzice siadali do oglądania zapasów w sobotnie popołudnia, z kardamonową mleczną herbatą, chcieli być zabawiani, chcieli się śmiać. Ale również chcieli, aby – przynajmniej raz - ten dobry facet zatriumfował nad złym. Pragnęli, aby ten zarozumiały, puszący się zbir dostał za swoje. Modlili się za tamtego sympatycznego chłopca, leżącego tam na macie, zakleszczonego w uścisku splecionych palców lub z bólu ściskającego nerki, aby się nie poddawał. Jeśli tylko mógłby jeszcze wytrzymać chwilę dłużej, znieść ból, przetrwać to starcie. Jeśli by zrobił tylko tyle, byłyby szanse – jak to w zapasach – że zwycięży. A jednak było to tylko zwycięstwo warunkowe. Widać było, że zwycięzca jest wyczerpany, ledwie jest w stanie pomachać tłumowi. Triumf polegał przede wszystkim na przetrwaniu.