Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی اولین گوجه فرنگی را پرتاب کرد که باعث ایجاد انقلاب و نبرد گوجه فرنگی شد؟ در حقیقت هیچکس نمی داند ! شاید یک شورشی ضد فرانکویی بود یا شاید هم کارناوالی بود که از کنترل خارج شد. بر اساس نسخه ی بسیار محبوبی از این قصه این نبرد این گونه آغاز شد: در طول جشنواره ی لاس گیگانته (نمایش خیمه شب بازی با عروسک های غول پیکر که از خمیر کاغذ درست می شوند) مردم محلی برای جلب توجه نزاعی را راه می اندازند. به طور ناگهانی به یک گاری سبزی فروشی برخورد می کنند و شروع می کنند به پرتاب گوجه فرنگی های رسیده به سمت همدیگر. تماشاچیان بی گناه درگیر این ماجرا شدند تا جایی که صحنه ماجرا به ستیز بزرگی از گوجه فرنگی های در حال پرتاب تبدیل شد. محرکان این نزاع مجبور شدند پول گ.جه فرنگی ها را به فروشنده ها پرداخت کنند اما این امر باعث توقف تکرار جنگ گوجه فرنگی –و زایش این سنت جدید- نشد. ترس از تشدید مهار ناپذیر این روند باعث شد که مقامات در سال 1950 یک سری ممنوعیت ها را تصویب و به اجرا بگذارند. مردم محلی که این قانون را نقض می کردند به زندان می افتادند تا اینکه اعتراضات عمومی باعث آزادی شان می شد. بزرگترین جسارتی که در برخورد با منع جنگ گوجه فرنگی انجام گرفت در سال 1957 بود که هواداران این نبرد مراسم مسخره ای را برای تشییع جنازه ی گوجه فرنگی با تابوت و صف همراهان برپا کردند. پس از سال 1957 مقامات محلی تصمیم گرفتند با این قضیه کنار بیایند و قوانین جدی را تایین کردند و این سنت جالب را پذیرفتند. اگرچه گوجه فرنگی ها کانون توجه همه شدند با این حال یک هفته جشن و فستیوال به یک رقابت نهایی نیز منجر می شود. این یک هفته جشن شامل جشن قدیس حامی بونول , مریم مقدس و سنت لوییس برتراند است همراه با رژه ی خیابانی, موسیقی و آتش بازی به شیوه ی شاد اسپانیایی. برای اینکه خود را برای این نبرد قریب الوقوع آماده کنید یک پائلای سنتی(خوراک اسپانیایی) هم در آستانه ی این نبرد سرو می شود که یک ظرف خوراک نمادین والنیکایی است حاوی برنج , خوراک دریایی , زعفران و روغن زیتون. امروزه این جشن بی قید و بند کمی نظم و ترتیب پیدا کرده است. برگزارکنندگان تا آنجایی پیش رفته اند که تنها برای برگزاری این مراسم انواع خاصی از گوجه فرنگی های نامطبوع و بدمزه را کشت می دهند.مراسم حوالی ساعت 10 شروع می شود. وقتی که شرکت کنندگان در مسابقه باید برای گرفتن یک ژامبون از ستون چرب و روغنی بالا بروند , تماشاچیان در حالیکه در خیابان آواز می خوانند و می رقصند روی این افراد آب می پاشند. وقتی که ناقوس کلیسا هنگام ظهر را اعلام کند کامیون های حاوی گوجه فرنگی به شهر می رسند و فریاد های گوجه فرنگی! گوجه فرنگی به اوج خود می رسد. سپس با شلیک آبپاش رویداد اصلی شروع می شود و این چراغ سبزی برای حمله همه جانبه با گوجه فرنگی به شرکت کنندگان است. پرتاب گوجه فرنگی از راه دور , پرتاب از نزدیک و پرتاب متوسط. از هر راهکاری که استفاده کنید در پایان ظاهرتان بسیار با آنچه که در آغاز بودید تفاوت خواهد کرد. تقریبا یک ساعت بعد بمب گذاران خیس از گوجه فرنگی به یک رقص نرم سالسا در خیابان می پردازند و دیگر چیزی از گوجه و نبرد در خیابان ها دیده نمی شود. دومین شلیک نشان دهنده ی پایان نبرد است. |