Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی اولین گوجه فرنگی سرنوشت سازی را پرتاب کرد که منجر به انقلاب لا توماتینا شد؟ واقعیت این است که کسی نمی داند. شاید یک شورش ضد فرانکو و یا جشنی بود که از کنترل خارج شد. بر طبق عامه پسند ترین نسخه داستان، در جشنواره سال 1945 غول پیکر ها ( یک اجتماع عروسک پاپیه ماشه کاغذی غول پیکر)، مردم محلی برای جلب توجه به دنبال برپایی جنجال بودند. به یک گاری سبزیجات که در آن نزدیکی بود برخوردند و شروع به پرتاب کردن گوجه فرنگی های رسیده نمودند. تماشاچی های بی گناه هم درگیر شده تا اینکه به یک صحنه عظیم ستیزه میوه های پرنده گسترش یافت. عوامل حادثه مجبور به پرداخت غرامت به دست فروش های گوجه فرنگی شدند، اما این امر موجب جلوگیری از رخ دادن مجدد جنگ های گوجه ای بیشتر - و آغاز یک سنت جدید - نشد. مقامات مسئول که از شیوع یک عصیان هراس داشتند، قانونی بر ضد آن تصویب نموده و آرام شدند، سپس سلسله توقیف هایی را در دهه 50 میلادی اجرا نمودند. در سال 1951، مردم محلی که قانون را زیر پا گذاشتند زندانی شدند تا اینکه فریاد عمومی خواستار آزادی آنان شد. مشهور ترین اعتراض علیه توقیف های انجام شده به خاطر پرتاب گوجه فرنگی در سال 1957 رخ داد، هنگامی که طرفداران یک مراسم تدفین گوجه فرنگی ساختگی را به صورت کامل به همراه یک تابوت و با حضور اجتماع بر گذار کردند. بعد از سال 1957، دولت محلی تصمیم گرفت تا خلاف جریان حرکت نکند ، تعداد کمی قانون وضع کرد و این سنت عجیب و غریب را پذیرفت. اگرچه گوجه فرنگی ها در مرکز صحنه قرار می گیرند، یک هفته جشن و سرور به نمایش نهایی ختم می شود. جشنی است برای حامیان اولیای پرهیزکار شهر بونول، مریم مقدس و سنت لوئیس برتراند، با اجتماع های خیابانی، موسیقی و آتش بازی به روش شادمانه اسپانیایی. برای افزایش نیروی شما به منظور نزاع قریب الوقوع، در شب مبارزه غذای پائلای فوق العاده ای، که ویترینی است از غذای نمادین والنسیایی شامل برنج، غذای دریایی، زعفران و روغن زیتون. توزیع می شود. امروزه، این جشنواره بی قید و بند مقداری نظم دارد. برنامه ریزان واقعه تا آنجا پیش رفته اند که گونه مخصوصی از گوجه بد مزه را فقط برای این مراسم سالیانه پرورش می دهند. جشن و شادی ها در حدود ساعت 10 صبح، زمانی که شرکت کنندگان برای گرفتن گوشت ران قرار گرفته بر سر یک میله چرب مسابقه می دهند، آغاز می شود. تماشاگر ها در حالی که در خیابان ها آواز خوانی کرده و می رقصند با شلنگ بر تقلا کنندگان آب پاشی می کنند. وقتی که ناقوس کلیسا در ظهر به صدا در می آید، کامیون های پر شده با گوجه وارد شهر شده و همزمان سرود " گوجه، گوجه!" به اوج خود می رسد. سپس با شلیک یک توپ حاوی آب، رخداد اصلی شروع می شود. این چراغ سبزی است برای له کردن و پرتاب گوجه فرنگی ها در حملات همه جانبه علیه سایر شرکت کنندگان. پرتاب کننده های راه دور گوجه ، قاتلان مستقیم، و شوت های هوک از فاصله متوسط. شگرد شما هر چه که باشد، قبل از اینکه مراسم تمام شود شما قیافه ( و احساس) کاملا متفاوتی خواهید داشت. نزدیک به یک ساعت بعد، پرتاب کننده های غوطه ور در گوجه فرنگی می مانند تا در دریایی از خیابان های لیز که چیزی شبیه گوجه در آن ها باقی نمانده سالسا برقصند. شلیک توپ دوم نشانگر پایان ستیز می باشد. |