Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York, zal de Amerikanen doen glimlachen. Of tenminste, dat hoop ik toch. Ooit las ik in een boek van de grote Rudyard Kipling hoe ongemakkelijk het wolvenkind Mowgli zich voelde toen hij voor de eerste keer in een overdekte hut sliep. Het dak boven zijn hoofd maakte hem zo onrustig dat hij niet lang binnen kon blijven: hij moest en zou onder de sterrenhemel gaan liggen. Achja! Die nacht in New York voelde ook ik me wat onwennig, want als ik naar boven keek, werd ik overdonderd door wolkenkrabbers, reclameborden, rode waterreservoirs op de daken en nog een heleboel andere dingen: rust moest ik hier niet gaan zoeken. En dan spreek ik nog niet van de zes miljoen mensen die hier opeengepakt zitten. De chaos zowel rondom als boven mij baande zich een weg in mijn dromen. Verschillende wolkenkrabbers dansten die nacht voor mijn ogen, vervormd en uitgerokken. Een ervan herkende ik (het was die van de rubbercorporatie, als ik me niet vergis). Niet ver daarvandaan schoot er een andere zomaar uit de grond. Nog een andere bestond volledig uit marmer en woog zo te zien huiveringwekkend veel! Hij verpletterde me met al zijn gewicht en soms hallucineerde ik dat hij wankelde en gebogen hing.

Het is nu zondagmorgen en de dikke, vochtige mist die in de lucht hangt, voorspelt dat het een van die warme herfstdagen zal worden die men hier “de Indische zomer” noemt. Net zoals in Engeland komt ook in New York op zondag het leven tot stilstand: op straat hebben de elektrische wagens een pauze ingelast. Er valt niets te beleven. Ook de theaters zijn gesloten, waardoor ik pas morgen de repetities zal kunnen bijwonen waarvoor ik naar Amerika gekomen ben. Maar vanuit mijn raam kan ik de nu al kale kruinen van de bomen in Central Park zien, dat zich op een steenworp van me bevindt; hopelijk vind ik daar vandaag wat vrede en rust.

Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York zal de Amerikanen doen glimlachen; des te beter dat ik het maar opschrijf. Ik herinner me dat ik in een boek van de geweldige Rudyard Kipling las over de angsten die de wilde, Mowgli, doorstond toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep: hij vond het gevoel van een dak boven zijn hoofd al snel zo ondraaglijk dat hij gedwongen was om onder de blote hemel te gaan slapen. Tja! Ik heb vannacht een soortgelijke beklemdheid gevoeld, en dat kwam door de wolkenkrabbers, de grote reclameletters boven me, de grote rode vaten op hun gietijzeren stelten; te veel dingen in de lucht, eigenlijk, niet stil genoeg daarboven. Die zes miljoen mensen die om me heen waren gestouwd, dat aards gewemel, die buitensporige opeenstapeling benauwden mijn slaap. O! De wolkenkrabbers, vervormd en uitgerekt in een droom! Eentje in het bijzonder (die van de rubbermaatschappij, als ik me niet vergis), die daar vlakbij oprijst, een geheel van marmer dat huiveringwekkend zwaar moet zijn! Hij verpletterde me onder zijn gewicht en in sommige droombeelden zag ik hem overhellen en afbrokkelen.

Het is zondag vandaag; de ochtend breekt aan in een klamme mist; het wordt vandaag een van de warme dagen van de herfstperiode die ze hier de “Indian summer” noemen. New York is bevangen door de slaperigheid van Engelse zondagen en de trams op de avenues hebben een wapenstilstand ingelast. Niets te doen, de theaters liggen stil en ik kan morgen pas beginnen met het volgen van de repetities voor het toneelstuk dat me naar Amerika heeft gevoerd. Maar in de buurt, vlakbij, ligt Central Park, ik kan het vanuit mijn raam zien, waar de bomen al kaal zijn; daar zal ik dus naartoe gaan voor een beetje frisse lucht en rust.

De Amerikanen zullen lachen met wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York, maar precies daarom schrijf ik dit. Ik herinner me uit een boek van de grote Rudyard Kipling hoe het wolfskind Mowgli aan de grond genageld was van schrik toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep. Hij vond het idee van een dak boven zijn hoofd zo ondraaglijk dat hij smachtend buiten onder de sterrenhemel ging liggen. Wel, die nacht had ik een gelijkaardige ervaring: ik werd achternagezeten door de wolkenkrabbers, de grote reclameborden boven mij, de grote rode waterreservoirs op hun gietijzeren staanders... Een drukte van vanjewelste in de lucht, te veel chaos daarboven. En dan die zes miljoen menselijke wezens eromheen, deze overvloed aan mensen, deze overdaad aan buitensporigheid. Deze wanorde verhinderde me de slaap te vatten. Bah! Vervormde en langgerekte wolkenkrabbers vulden mijn dromen!
Eén in het bijzonder (die van dat grote internationale rubberbedrijf, als ik me niet vergis), getooid in marmer kreunend onder een huiveringwekkend gewicht, die plotseling heel dichtbij opdook!
Hij verpletterde me met al zijn overwicht en in mijn hallucinaties stond hij zo schuin dat hij elk moment kon instorten...

Het is vandaag zondag; het is ochtend en er hangt een zware en vochtige nevel; het is één van die warme dagen van dit herfstseizoen dat de Amerikanen ‘indian summer’ noemen. De lome Engelse zondagen wegen op New York en zelfs de elektrische wagens in de straten zijn stilgevallen. Niets te doen, de theaters zijn gesloten en ik kan pas morgen de dramarepetities beginnen te volgen waarvoor ik naar Amerika gekomen ben. Vanuit mijn venster kijk ik uit op Central Park, hier vlakbij, met zijn uitgevallen bomen. Ik besluit om daar een luchtje te gaan scheppen om wat tot rust te komen.

Wat ik jou zal vertellen over mijn eerste nacht in New York zou Amerikanen aan het glimlachen brengen, en dit is tevens mijn bedoeling om dit neer te schrijven.

Ik herinner mij de verschrikkingen van de wilde Mowgli in een boek van de schitterende Rudyard Kipling, wanneer Mowgli voor het eerst in een afgesloten hut overnachtte: het gevoel van een dak boven hem was zo onhoudbaar, hij kon niet anders dan buiten onder de sterrenhemel te gaan liggen.

Wel, ik heb zelf nagenoeg die zelfde angst ondergaan die nacht. Het waren de wolkenkrabbers, de grote reclame letters boven mij, het waren de grote rode watertorens bovenop hun gietijzeren stellingen, het was allemaal veel te druk, onvoldoende rust daarboven.
En dan, zes miljoen stervelingen opeengehoopt, die overvloed aan mensen, deze overdreven superpositie hield mij uit mijn slaap.

Oh! De wolkenkrabbers, vervormd en verlengd in mijn dromen! Eén in het bijzonder (die van de rubber gilde als ik me niet vergis), heel dichtbij, alles in marmer en een gewicht waar je van rilt van vrees! Dat gebouw verpletterde me en soms ... in een wilde droom zag ik het wankelend en instortend ...

Zondagmorgen. Een zware mist. Een van die warme dagen hier in de vroege herfst, een zwoele nazomer.
De stad weegt onder de verdoving van een engelse zondag, en in de brede boulevards schijnen de elektrische wagens een wapenstilstand te onderhouden.

Er is niets te doen. De theaters liggen moedeloos. Slechts morgen zal ik de herhalingen kunnen bijwonen voor het toneelstuk dat mij naar Amerika heeft gebracht.

Dichtbij, zichtbaar van mijn hotelkamer, zie ik de bladerloze bomen in Central Park.
Tijd voor wat rust, tijd om te ademen.

Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York, daar zullen Amerikanen om moeten glimlachen; het kan best zijn dat ik het daarom opschrijf. Ik herinner me dat ik in een boek van de geweldige Rudyard Kipling gelezen heb over de angsten die de wilde Mowgli ervoer toen hij voor het eerst in een dichte hut sliep: de gewaarwording van een dak boven zijn hoofd werd voor hem al snel zo ondraaglijk dat hij genoodzaakt was om buiten onder de blote hemel te gaan liggen. Nou, ik heb ongeveer dezelfde angst meegemaakt. Het waren de wolkenkrabbers, de grote reclameletters boven mij, de grote rode tonnen op gietijzeren stelten; teveel dingen in de lucht, echt, veel te onrustig daarboven. En dan ook nog die zes miljoen menselijke wezens opeengepakt rondom, dat gekrioel van mensen. Deze extreme opeenstapeling benauwde mij in mijn slaap. Oh! In mijn droom waren de wolkenkrabbers vervormd en lagen uitgestrekt op de grond! Een in het bijzonder (die van het grote rubberconcern, als ik me niet vergis), een die plotseling heel dichtbij opdook, die helemaal van marmer was en die een huiveringwekkend gewicht moest hebben!
Hij verpletterde me als een stuk afval en soms kreeg ik een hallucinatie waarbij ik zag dat hij overhelde en dreigde in te storten...

Het is zondag vandaag; de ochtend is gehuld in een zware en klamme nevel; het wordt weer een van die warme dagen van deze herfst die men hier 'Indian Summer' noemt. De zondagse slaperigheid hangt zwaar boven New York en in de avenues hebben de elektrische wagons ingestemd met een lawaaipauze. Niets te doen, de theaters zijn dicht en ik kan morgen pas beginnen met het volgen van de repetities voor het toneelstuk waarvoor ik naar Amerika gekomen ben. Maar in de buurt, vlakbij, ligt het Central Park dat ik vanuit mijn raam kan zien, met zijn bomen die al kaal zijn; daar zal ik dus naar toe gaan, om een frisse neus te halen en wat rust te zoeken.

Wat ik nu ga vertellen over mijn eerste nacht in New York zal de Amerikanen vast doen glimlachen, en daarom schrijf ik het juist. In een boek van de zeer gewaardeerde Rudyard Kipling las ik eens hoe de in de vrije natuur levende Mowgli het te kwaad kreeg toen hij voor het eerst in een dichte hut sliep: het gevoel dat er boven zijn hoofd een dak was, werd al snel zo ondraaglijk dat hij wel buiten, onder de blote hemel, móest gaan slapen. Welnu, de afgelopen nacht werd ik bijna door een dergelijke beklemming overvallen, en dat kwam door die wolkenkrabbers, door die gigantische reclameletters boven mijn hoofd, door die grote rode tonnen op hun gietijzeren staken; te veel dingen daar hoog in de lucht, gewoon te druk daar. En verder legde het benauwde gevoel dat er zes miljoen mensen opeengepakt om mij heen leefden, die overvloed van mensen, die opeenstapeling van overdrevenheid, een beklemmend gevoel op mijn slaap. O, die wolkenkrabbers, die in mijn dromen steeds hoger en vormlozer werden! Eén in het bijzonder (van het rubberconcern, als ik het goed heb) was wel heel dichtbij, en helemaal van marmer en ontegenzeglijk van een verpletterend gewicht! Hij gaf mij een drukkend gevoel en leek soms, in een hallucinatie, zelfs hellend en wankelend...

Vandaag is het zondag; de morgen breekt door de zware en klamme nevel heen; het wordt één van die warme herfstdagen die men hier "Indian summer" noemt. New York is verdoofd door die typische Engelse zondagssfeer. De altijd drukke voertuigen op de boulevards hebben een wapenstilstand ingelast. Saai hier, de schouwburgen zijn dicht en morgen pas kan ik naar de repetities van het toneelstuk dat de reden is waarom ik naar Amerika ben gekomen. Maar vlak in de buurt, uit mijn raam te zien, ligt Central Park, met zijn nu al kale bomen; en daar zal ik dus een poosje naar toe gaan, rustig in de open lucht.

Wat ik ga vertellen over mijn eerste nacht in New York zal de Amerikanen een glimlach ontlokken; precies daarom schrijf ik dit trouwens. Ik herinner mij dat ik in een boek van de legendarische Rudyard Kipling heb gelezen hoe Mowgli, een wilde, doodsangsten heeft uitgestaan toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep: het gevoel een dak boven zijn hoofd te hebben, werd hem al snel zo ondraaglijk dat er voor hem niets anders op zat dan buiten onder de blote sterrenhemel te gaan liggen. Welnu, vannacht heb ik bijna een soortgelijke benauwdheid ervaren! Het waren de wolkenkrabbers, het waren de grote reclameletters boven mij, het waren de grote reservoirs op hun gietijzeren stelten; te veel dingen in de lucht, ja echt, gewoon niet genoeg rust daarboven. En dan heb ik het nog niet over die zes miljoen opeengepakte zielen rondom mij, die mensenmassa, die buitensporige opeenstapeling, die mijn slaap verstoorden. Ach! Die vervormde en langgerekte wolkenkrabbers in mijn droom! Een in het bijzonder (die van het rubberconcern, als ik me niet vergis), een die daar heel dichtbij opdoemt, een helemaal in marmer die huiveringwekkend zwaar moet zijn! Hij verpletterde me als een te zware last en in een zo nu en dan terugkerend droombeeld zag ik hem overhellen en instorten …

Het is zondag vandaag; de ochtend breekt aan onder een zware en klamme mist; het wordt een van die warme herfstdagen die men hier een “Indian summer” noemt. New York gaat gebukt onder de slaperigheid van Engelse zondagen en in de straten hebben de elektrische wagens een onderbreking van de opgewonden drukte ingelast. Niets aan te doen, de theaters liggen stil en ik kan pas vanaf morgen de repetities beginnen bij te wonen voor het drama dat me naar New York heeft gebracht. Maar in de buurt, hier vlakbij, ligt Central Park, dat ik door mijn raam kan zien, met zijn bomen die hun bladeren al zijn verloren; daar zal ik dan maar eens naartoe trekken, op zoek naar wat frisse lucht en vredige rust.

Wat ik ga vertellen over mijn eerste New Yorkse nacht zal Amerikanen doen glimlachen; het is dan ook met dat doel dat ik het neerschrijf. Ik herinner me in een boek van de fantastische Rudyard Kipling gelezen te hebben over de ontsteltenis van de in de wildernis levende Mowgli toen hij voor het eerst in een gesloten hut sliep: het idee dat hij een dak boven zijn hoofd voelde werd al snel zo onverdraaglijk voor hem dat hij buiten in de openlucht moest gaan liggen. Welnu! Ik leed die nacht bijna aan een vergelijkbare ongerustheid, en dat was door de wolkenkrabbers, door de grote reclameletters boven me, door de grote rode vaten die op hun gietijzeren steigers stonden; er was beslist teveel aanwezig in de lucht, en niet genoeg rust daarboven. En die 6 miljoen menselijke wezens eromheen gepakt, dat gekrioel van mensen en die buitensporige opeenstapeling benauwden me ook in mijn slaap. Ach! De vervormde en uitgerekte wolkenkrabbers in mijn dromen! Een in het bijzonder (die van de rubbertrust als ik me niet vergis), een die daar heel dichtbij ineens oprijst, een helemaal van marmer, die een huiveringwekkend gewicht moet hebben! Hij verpletterde me alsof hij overbeladen was, en soms verscheen hij aan me in een of andere waanvoorstelling terwijl hij overhelde en instortte...

Vandaag is het zondag; de morgen breekt aan in een zware en vochtige mist; het gaat een van die warme dagen worden van deze herfsttijd die men hier de “Indian Summer” noemt. New-York gaat gebukt onder de slaperigheid van een zondag in Engeland en op de avenues hebben de elektrische automobielen afgesproken een rustpauze in de drukte in te lassen. Niets om te doen, de theaters liggen stil en pas morgen kan ik beginnen met het volgen van de repetities voor het stuk dat me in Amerika heeft gebracht. Maar in de buurt, vlakbij, is Central Park, dat ik ontdek vanuit mijn raam, met bomen die hun blaadjes al hebben verloren; daar ga ik dus heen, op zoek naar een beetje lucht en rust.

De Amerikanen zullen lachen om wat ik over mijn eerste nacht in New York ga vertellen en dat is ook waarom ik dit schrijf. Ik herinner me in een boek van de fantastische Rudyard Kipling te hebben gelezen over de beklemming die de wilde Mowgli voelt als hij voor het eerst in een gesloten hut slaapt; het beeld van een dak boven zijn hoofd wordt hem al snel te veel, hij kan het zo moeilijk verdragen dat hij naar buiten móet om onder de sterren te kunnen slapen. Welnu, ik heb die nacht bijna net zo’n beangstigende ervaring gehad. Het waren de wolkenkrabbers, de grote letters van de neonreclame boven mij, de grote rode op hun gietijzeren stelten gemonteerde tonnen; te veel dingen in de lucht, werkelijk, niet genoeg rust daarboven.
En dan …die zes miljoen daaromheen bijeengepropte menselijke wezens, die woekerende menigte en die verregaande opdringerigheid die mijn slaap onderdrukken. Och! Die misvormde en langgerekte wolkenkrabbers in mijn droom! Vooral die ene - die van de rubbertrustmaatschappij, als ik me niet vergis -, daar dichtbij opdoement, geheel van marmer en huiveringwekkend, zo zwaar! Hij zou me met zijn overgewicht verpletteren en soms hallucineer ik hoe hij vooroverhelt en instort...
Vandaag is het zondag. De ochtend ontwaakt in een zware vochtige mist; het zal weer zo’n warme herfstdag worden die ze hier «Indian Summer » noemen. Op New York drukt de sufheid van Engelse zondagen en, in de straten, hebben de elektrische auto’s ingestemd met een vrede na alle onrust. Er is niets te doen, de theaters zijn werkloos en morgen kan ik alleen maar beginnen met het volgen van de repetities van het drama dat me naar Amerika heeft meegevoerd. Gelukkig ligt Central Park hier, heel dichtbij, in de buurt. Vanuit mijn raam kan ik het zien liggen met zijn reeds kale bomen. Ik zal daar maar naartoe gaan voor een beetje frisse lucht en rust.