ProZ.com translation contests »
Fourth ProZ.com Translation Contest: "Raising children" » English to Greek » Entry by Valentini Mellas

Source text in English

Translation by Valentini Mellas (#1268)

When my wife told me she was pregnant, I got that stomach-churning sensation that hits you on a plunging roller coaster. I was excited, yes, but... oh my God. Parenting was for, well, parents.

So here I stand, bug-eyed and sweating buckets like some poorly-drawn cartoon character, the question marks floating in the air around my head while I try to prepare myself for the complete care and responsibility of another living being besides my cat. I'm responsible for making sure this little human doesn't grow up and turn into a complete monster. If the child turns out a social moron-- my fault. If the babe can't find Luxembourg on the map, blame me for not providing a better education. They'll need therapy, and of course that will be on my head too. So many opportunities for wrong turns!

I remember the day my father sat me down and awkwardly told me about the birds and the bees; it was perhaps the most excruciating and embarrassing half hour of both our lives. I can't do that to another human being.

Maybe I'm getting a little ahead of myself here. I can do this, I say; I'll be a great father. My child will be reared a well-rounded, educated, upstanding citizen of the world, and he or she won't hate me.

And then I imagine the baby, still safe within the confines of my wife's belly, suddenly opening an alarmed eye as the thought enters his or her mind: "What if my dad just can't hack it?
Όταν η γυναίκα μου μού είπε ότι είναι έγκυος, ένοιωσα την έκπληξη που νοιώθεις όταν είσαι σε ένα από αυτά τα καταδυόμενα τρενάκια στα λούνα παρκ. Αν ενθουσιάστηκα; Μα φυσικά, αλλά ... Θεέ μου! Μα, η ανατροφή των παιδιών είναι δουλειά για ... γονείς.

Και να ‘μαι τώρα, με κάτι μάτια τεράστια από έκπληξη να ιδρώνω και να ξε-ιδρώνω σα κακοσχεδιασμένο καρτούν, με τόσες ερωτήσεις να κολυμπάνε στο μυαλό μου ενώ προσπαθώ να με προετοιμάσω για την εξ ολοκλήρου φροντίδα και ευθύνη για τη ζωή ενός άλλου ζωντανού οργανισμού, εξαιρουμένης της γάτας μου. Είμαι υπεύθυνος ώστε αυτό το μικρό ανθρωπάκι να μην μεγαλώσει και να γίνει ένα τέρας. Εάν το παιδί μεγαλώσει με κοινωνική αναπηρία; - δικό μου το σφάλμα. Το μωρό δεν μπορεί να βρει πού είναι το Λουξεμβούργο στο χάρτη; Κατηγορήστε με για ότι δεν του έδωσα τις κατάλληλες βάσεις. Θα χρειαστεί να δει ψυχολόγο λοιπόν μετά και φυσικά και αυτό θα είναι δικό μου σφάλμα. Τόσες και τόσες ευκαιρίες να πάρω όλες τις λάθος αποφάσεις!

Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που ο πατέρας μου μού έκανε τη συζήτηση για τις μελισσούλες και τα πουλάκια. Ήταν ίσως η πιο βασανιστική και αμήχανη μισή ώρα της ζωής μας. Δεν θα αντέξω να κάνω κάτι τέτοιο σε άλλο άνθρωπο.

Μάλλον προτρέχω. Σίγουρα μπορώ να τα καταφέρω, λέω στον εαυτό μου. Θα είμαι ένας υπέροχος πατέρας. Το παιδί μου θα είναι καλοαναθρεμμένο, σπουδασμένο, καθόλα πολίτης του κόσμου και δεν θα με μισεί.

Και μετά φαντάζομαι το μωρό, ασφαλές μέσα στη κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει ξαφνικά ένα μάτι με αγωνία καθώς του έρχεται στο μυαλό η ερώτηση: «Και εάν ο πατέρας μου δεν είναι φτιαγμένος για αυτά;»