We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hempelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.
"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.
...
It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths. | Londra'nın SE26 posta kodlu Sydenham Hill ilçesinde biz ünlülere alışkınızdır. Kelly Brook ve Jason Statham eskiden dişçinin üstünde otururdu. Ancak Anouska Hempel'in topuk sesleri dairemin dışındaki otoparkın çatlak beton zemininde yankılandığında, kraliyet ailesinin Picture Post dergisinde yayınlanan ikinci dünya savaşında bombalanmış aileleri ziyaretlerine ilişkin fotoğraflarını hatırlamamak imkansızdı. Ancak, Hempel'in mütevazı banliyömüzde bulunma sebebi taziye bildirmenin çok ötesindeydi. Butik oteli bu adla anılmaya başlamadan önce yaratan kadın olan Hempel, iç mekan dergilerindeki popülerliğinden ve internetteki "kendin yap" forumlarındaki arzulu mesajlardan yola çıkıldığında Batı dünyasındaki mülk sahiplerinin en az yarısının çaresizliğe kapılmış olduğu farzedilen bir konuda bana bilgi vermek için buradaydı: sıradan bir eve beş yıldızlı, gecesi 750 £ olan bir otel suiti görünümü ve hissi nasıl verilebilir. Bu durumda ise konu, Victoria dönemi üç katlı bir ikiz evin apartman dairesine dönüştürülmüş orta katına Hempel imzasını atmaktı. "Yapabilirsin" diyor, mutfağımda göz gezdirirken. "Herkes yapabilir. Yapılmaması için hiç bir sebep yok. Ancak odalar arasında tutarlılık olması gerekir. Tüm odalarda tek bir konsept izlenmeli." Yangın çıkışının üstünden heyecanla bakıyor. "Ve tabii ki yandaki evi de alman gerek." İçimden şaka yapıyor herhalde diyorum. ... Gerçi bu çıkışın garipliğini göz ardı etmemek için bir an düşünmeye değer. Otel odası hafızasız bir alandır. Özellikle de çoğumuz evde yapmadığımız şeyleri yapmak için otele gittiğimizden, otel odası daha önce orda kalanlardan herhangi bir iz taşısa rahatsız oluruz. Otel odasının yataktan ceset çıkmışçasına tamamen temizlenmesini bekleriz. (Bazı durumlarda, bu gerçek olacaktır.) Evlerin içi ise bunun tam tersi bir konsept içerir, bir anı deposudur. Ev sakinlerinin hikayesi şöminenin üstündeki fotoğraflardan, duvardaki resimlerden, raflardaki kitaplardan yansımalıdır. Otel odaları insan olsaydı, gülümseyen lobotomi hastaları veya olası psikopatlar olabilirdi.
|