Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | اولین گوجه فرنگی سرنوشتساز را چه کسی پرتاب کرد که با این کار آغازگر انقلاب توماتینا شد؟ حقیقت این است که کسی نمی داند. شاید نوعی شورش ضدفرانکو بود یا جشنی که از کنترل خارج شد [توضیح مترجم: فرانسیسکو فرانکو دیکتاتور و رهبر نظامی اسپانیا بود که پس ازجنگ داخلی اسپانیا، از سال 1939 تا 1975 و زمان مرگ بر این کشور حکمرانی کرد]. بر اساس مرسوم ترین روایت این داستان، در سال 1945، در جشن «لوس گیگانتس» (کارناوالی از عروسک های کاغذی بزرگ)، مردم محلی میخواستند با راه انداختن معرکه ای، جلب توجه کنند. ناگهان یک گاری سبزیجات در آن اطراف دیدند و شروع به پرتاب گوجه فرنگی های رسیده ی درون آن کردند. رهگذران بی خبر از همه جا نیز پایشان به این معرکه باز شد، تا جایی که بارانی از گوجه به اطراف باریدن گرفت. آغازگران این ماجرا، مجبور به پرداخت غرامت به فروشنده شدند، اما این امر نیز باعث نشد که جلوی تکرار پیکارهای گوجهای گرفته شود و بدین ترتیب سنت جدیدی متولد گردید. مقامات محلی هراسان از بالا گرفتن آشوبی غیرقانونی، قوانینی را بر علیه آن تصویب کردند و آسودهخاطر شدند و بعدها در دهه 1950 محدودیت های دیگری برایش وضع نمودند. در سال 1951، شهروندانی که این قوانین را زیرپا گذاشته بودند، زندانی شدند، تا آنجا که هیاهویی برای آزادی آنها درگرفت. مهمترین دهنکجی به قوانین محدودکنندهی گوجه فرنگی در سال 1957 اتفاق افتاد، جایی که جمعی از حامیان این مراسم با حمل تابوت یک گوجهفرنگی، تشییع جنازهای نمادین به راه انداختند. سرانجام مقامات محلی برای از بین بردن فشارها، با تصویب قوانینی این رسم عجیب و غریب را به رسمیت شناختند. اگرچه اصل قضیه گوجهفرنگی است، اما تا شروع ماجرای اصلی یک هفته جشن و پایکوبی برگزار میشود. این مراسم جشنی برای قدیسان نگهبان بونیول، مریم مقدس و سنت لوئیس برتراند است که همراه با رژهی خیابانی، موسیقی و آتشبازی با سبک و سیاق شادمانهی اسپانیایی برگزار میگردد. در آستانهی مبارزهی پیش رو و برای این که شرکتکنندگان نیروی کافی را به دست آورند، غذایی مخصوص به نام پائلا آماده میشود؛ پائلا نوعی خوراک مخصوص و نمادین استان والنسیا است که در آن برنج، مواد غذایی دریایی، زعفران و روغن زیتون به کار می رود. این جشن بی قید و بند امروزه به نحوی نظم و روال پیدا کرده، حتی برگزارکنندگان توانستهاند نوع خاصی از گوجهفرنگی بدمزه را عمل بیاورند که تنها برای این مراسم مورد استفاده قرار میگیرد. جشن در ساعت ده صبح آغاز میشود. در این زمان شرکتکنندگان به سمت تیرکی چرب شده میدوند تا تکه گوشت بالای آن را به چنگ آورند. تماشاچیان در حال رقص و آواز در خیابان شرکتکنندگان را با شلنگ ماشین آبپاش خیس میکنند. هنگامی که ناقوس کلیساها به نشان ظهر به صدا در میآید، کامیونهایی پر از گوجهفرنگی وارد شهر میشوند و در همین حال فریاد «گوجه فرنگی .... گوجه فرنگی» همه جا را فرا می گیرد. آن گاه رویداد اصلی با شلیک ماشین آبپاش آغاز میشود. این شلیک چراغ سبزی است برای له کردن و پرتاب گوجهفرنگی به همه طرف و به همه کس. یکی از مسافت زیاد، یکی بدون هدف و برخی هم از فاصله نه چندان دور از هم شروع به پرتاب گوجه فرنگی می کنند. به هر شکلی که این کار را انجام دهید، وقتی مراسم به پایان برسد، ظاهری کاملاً متفاوت پیدا میکنید (یا این گونه احساس می نمایید). حدود یک ساعت بعد، گوجهافکنهای غوطهور در دریایی از سس، مشغول تفریح هستند، در حالی که دیگر چیزی شبیه به گوجه در اطراف به چشم نمی خورد. شلیک دوم ماشین آبپاش نشاندهندهی پایان نبرد است. |