Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی اولین گوجهٔ سرنوشت ساز را انداخت که انقلاب توماتینا 1 را آغاز کرد؟ واقعیت این است که هیچ کس نمیداند. شاید یک شورش ضد فرانسوی بود یا یک کارناوال که از کنترل خارج شده بود. طبق محبوبترین نسخهٔ این داستان، طی جشنوارهٔ لوس گیگانتس 2 در سال 1945، مردم محلی در تلاش بودند دعوای ساختگی به راه بیاندازند، تا اندکی جلب توجه کنند. آنها به یک گاری سبزیجات در مسیر خود برخوردند و شروع به انداختن گوجههای رسیده به سوی همدیگر کردند. تماشاچیان بی گناه نیز، درگیر این ماجرا شدند و صحنهٔ زد و خورد به غوغای عظیمی از میوههای در حال پرواز تشدید شد. محرّکان این زد و خورد، مجبور شدند پول فروشندگان گوجه را تمام و کمال بپردازند، ولی این نیز مانع تکرار دعواهای گوجهای بیشتر- و تولد یک رسم جدید- نشد. مقامات محلی که از گسترش ناگهانی این رسم میترسیدند یک سری ممنوعیتها را در دههٔ 1950 اعمال کردند و بعد از مدتی آن ممنوعیتها را حذف و دوباره اعمال نمودند. در سال 1951، مردم محلی که در مقابل این قانون میایستادند، زندانی میشدند تا اینکه هیاهوی مردم باعث آزادی آنها میشد. معروفترین نقض قوانین ممنوعیت گوجه فرنگی در سال 1957 بود و زمانی اتفاق افتاد که طرفداران این مراسم، تشییع جنازهٔ نمادینی را برای جشن گوجه فرنگی برگزار کردند که حتی تابوت و صفهایی از مردم هم در آن حاضر بودند. بعد از سال 1957، دولت محلی تصمیم گرفت که همرنگ جماعت شود، بنابراین تعدادی قانون تصویب کرد و این سنت عجیب را پذیرفت. هر چند گوجهها در مرکز صحنه هستند ولی یک هفته جشن و پایکوبی قبل از برنامهٔ نهایی پرتاب گوجه انجام می شود. این مراسم، بزرگداشتی است برای قدیسان حافظ شهر بونول، یعنی مریم باکره و سنت لویس برتراند، با رژههای خیابانی، موسیقی و آتشبازی به شکل شادیهای اسپانیایی. در شب قبل از مبارزه، برای افزایش توانایی در نزاع قریبالوقوع گوجهفرنگی، یک پائیا 3 عظیم به مردم داده میشود که یک غذای محلی والنسیایی حاوی برنج، غذای دریایی، زعفران و روغن زیتون است. امروزه، این جشنواره غیر قابل کنترل، دارای اندکی نظم شده است. سازمان دهندگان آن تا آنجا پیش رفتهاند که یک گونهٔ خاص از گوجههای غیرقابل خوردن را برای این رخداد، سالانه کشت میکنند. جشنها در حدود ساعت 10 صبح شروع میشوند که در این هنگام شرکت کنندگان با هم مسابقه میدهند تا یک ران خوک قرار گرفته در بالای یک تیر روغنی را به دست آورند. تماشاچیان، در حالی که خود مشغول آواز خواندن و رقصیدن در خیابانها هستند، شرکتکنندگان پر تلاش را با شلنگهای آب، آبپاشی میکنند. وقتی که زنگ کلیسا، فرارسیدن ظهر را نشان میدهد، کامیونهای پر از گوجه وارد شهر میشوند، در حالی که فریاد های «تو- ما- ته، تو- ما- ته» کم کم به اوج میرسند. سپس، با شلیک یک توپ آب، مراسم اصلی شروع میشود. این چراغ سبزی است برای له کردن و پرتاب گوجهها در حملات گسترده علیه سایر شرکت کنندگان. پرتاب گوجه به فاصلهٔ بسیار زیاد، وارد کردن ضربه نزدیک به هدف و پرتابهای متوسط؛ هر کدام از اینها که تکنیک شما باشد، زمانی که مراسم تمام میشود قیافه (و احساس) شما کاملاً متفاوت خواهد بود. تقریباً یک ساعت بعد، مبارزان، در حالی که سراپای آنها با گوجه خیس شده است، تنها گذاشته میشوند تا در دریایی از سس خیابانی تقلّا کنند و دیگر چیزی شبیه گوجه نیز پیدا نخواهد شد. یک شلیک توپ دیگر، نشان دهندهٔ پایان جنگ خواهد بود. 1 جشن گوجه فرنگی 2 رژهٔ خیابانی با عروسکهای کاغذی غول پیکر 3 پلو اسپانیایی |