ProZ.com translation contests »
2014 annual ProZ.com translation contest: "Celebrations" » English to Persian (Farsi) » Entry by Mohsen Khodadadi


Source text in English

Translation by Mohsen Khodadadi (#20120)

Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.

Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.

Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.

Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.

Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle.
چه کسی نخستین گوجه فرنگی سرنوشت‌ساز را که به انقلاب La Tomatina منجر گردید، پرتاب کرد؟ حقیقت این است که هیچکس این موضوع را نمی‌داند. شاید این شورشی علیه فرانکو بود، و یا کارناوالی که از کنترل خارج شد. بر اساس معروف‌ترین روایت این داستان، در فستیوال شهر توریستی Los Gigantes (رژه عروسک‌های خمیری کاغذی غول‌پیکر)، بومیان در این فکر بودند که برای جلب توجه دیگران، جنجالی را به پا کنند. آنها به طور تصادفی با یک گاری صیفی‌جات که در آن نزدیکی بود مواجه شدند و شروع کردند به پرتاب گوجه فرنگی‌های رسیده. تماشاچیان بی‌تقصیر نیز در این ماجرا دخیل شدند تا آنجا که صحنه وخامت یافته و به یک جنجال عظیم صیفی‌جات پرتاب شونده مبدل گشت. افرادی که این جنجال را به راه انداختند مجبور شدند خسارت فروشندگان گوجه فرنگی را بپردازند، اما این کار مانع از وقوع نزاع‌های گوجه فرنگی دیگر نشد — و بدین شکل بود که سنتی جدید متولد گشت.

مقامات از ترس وخامت یافتن غیرقابل کنترل این رویداد، یک سری منع‌ها را در دهه 1950 میلادی تصویب، متوقف، و سپس دوباره آغاز نمودند. در سال 1951 میلادی، بومیانی که در برابر این قانون مقاومت می‌کردند زندانی شدند تا زمانی که اعتراضات عمومی برای آزادی آنان به وقوع پیوست. معروف‌ترین جسارت و مقاومت در برابر منع‌های گوجه فرنگی تصویب شده، در سال 1957 میلادی به وقوع پیوست، زمانی که حامیان این سنت تازه متولد شده، یک مراسم ساختگی تدفین گوجه فرنگی را به شکل کامل همراه با تابوت و خاک‌سپاری برگزار کردند. پس از سال 1957 میلادی، دولت محلی تصمیم گرفت با این وضعیت کنار بیاید، مقرراتی چند را در این خصوص وضع کند، و در نهایت این سنت عجیب و غریب را بپذیرد.

با وجود آنکه گوجه فرنگی‌ها در کانون توجه این رویداد قرار دارند، یک هفته جشن و پایکوبی، به مرحله نهایی منتهی می‌گردد. این جشن به گرامیداشت روحانیون ولینعمت شهر Buñol، یعنی Virgin Mary و St. Louis Bertrand برگزار شده و شامل رژه‌های خیابانی، موسیقی، و آتش‌بازی به سبک پرنشاط اسپانیایی می‌باشد. برای آنکه قوای خود را برای جدال در شرف وقوع افزایش دهید، در عصر نبرد خوراکی برنجی paella ویژه رزم سرو می‌شود، غذایی که خوراک والنسیایی نمادین تهیه شده از برنج، غذای دریایی، زعفران، و روغن زیتون را به نمایش می‌گذارد.

امروزه این جشن بی قید و شرط دارای اقدامات نظم‌دهی بخصوصی است. برگزارکنندگان این رویداد تا آنجا پیش رفته‌اند که گونه خاصی از گوجه فرنگی‌های بدطعم را برای این رویداد سالانه پرورش می‌دهند. فعالیت‌های جشنی از حدود ساعت 10 صبح شروع می‌شود؛ زمانی که شرکت‌کنندگان برای دستیابی به یک گوشت ژامبون بسته شده در بالای یک میله روغنی، با یکدیگر به مسابقه می‌پردازند. تماشاچیان با رقص و آواز در خیابان‌ها، با شلنگ بر روی افرادی که برای رسیدن به بالای میله دست و پا می‌زنند، آب می‌پاشند. زمانی که در نیم‌روز ناقوس کلیسا به صدا در آمد، کامیون‌های پر از گوجه فرنگی، همزمان با اوج گرفتن فریادهای «تو-ما-ته، تو-ما-ته!» در شهر سرازیر می‌شوند.

سپس با شلیک توپ آب‌پاش، رویداد اصلی آغاز می‌گردد. این در حقیقت چراغ سبزی است برای له و پرتاب کردن گوجه فرنگی‌ها در یورش‌هایی همه‌جانبه به دیگر شرکت‌کنندگان در رویداد. پرتاب‌گران فاصله دور گوجه فرنگی‌ها، یورش‌گران فاصله نزدیک، و پرتاب‌های قوس‌دار فاصله متوسط. صرفنظر از آنکه تکنیک مبارزه شما چه باشد، با به پایان رسیدن این رویداد، ظاهر (و احساسی) دگرگون شده خواهید داشت. حدود یک ساعت بعد، پرتاب‌گران غوطه‌ور در گوجه فرنگی می‌مانند تا در دریایی از سُس گوجه نرم بازی کنند، حال آنکه اندک چیزی که شبیه گوجه فرنگی باشد به جا مانده است. شلیک دوم توپ آب‌پاش، پایان نبرد را اعلام می‌کند.


Discuss this entry