Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی اولین گوجه فرنگی سرنوشت ساز را پرتاب کرد که منجر به ایجاد انقلاب "لا توماتینا" شد؟ واقعیت از همه پنهان است. شاید یک شورش ضد فرانکو یا کارنوالی بود که از کنترل خارج شده بود. بر طبق عامیانه ترین نسخه ی این داستان، در طی جشن "لوس جیگانتس" (رژه ی عروسک های کاغذی غول پیکر) در سال 1945، مردم محلی به دنبال ایجاد اغتشاش در صحنه ی نمایش بودند تا توجه دیگران را به خود جلب کنند. آنها به یک ارابه ی حاوی سبزیجات در آن نزدیکی رسیدند و شروع به پرتاب گوجه های رسیده کردند تا اینکه تماشاگران بی گناه نیز غرق در این تشنج و غوغای گسترده ی حاصل از پرتاب میوه ها در صحنه ی نمایش شدند. آشوب گران مجبور شدند خسارت وارده به فروشندگان گوجه ها را پرداخت کنند اما این موضوع، شروع مجدد جنگ گوجه ها و البته پیدایش یک سنت جدید را متوقف نکرد. مقامات از ترس افزایش اغتشاشات، قانونی را تصویب کردند و فضا را آرام کردند. مجدداً مجموعه ای از ممنوعیت ها را در دهه ی 1950 به تصویب رساندند. در سال 1951، افراد محلی که این قانون را به مبارزه بطلبند به زندان افکنده می شدند تا زمانی که دادخواهی عمومی برای آزادی آنان صورت گیرد. در سال 1957 معروف ترین سرپیچی به ممنوعیت های پرتاب گوجه رخ داد که در آن مخالفان، یک مراسم تشییع گوجه فرنگی با یک تابوت و با تمام آداب و رسوم ساختگی آن برگزار کردند. بعد از سال 1957 دولت محلی تصمیم قطعی خود را گرفت و قوانینی را وضع کرد و در عین حال این رسم عجیب را با آغوش باز پذیرفت. گرچه مراسم گوجه فرنگی جایگاه اصلی بر روی صحنه را به خود اختصاص داد، اما یک هفته بزم و شادمانی منجر به تدارک تجهیزات مرحله ی نهایی گردید که جشن مقدسان حامی "بونول"، ویرجیل ماری و سنت لوئیس برتراند است که با رژه ی خیابانی، موسیقی و آتش بازی به شیوه ی سرورآمیز اسپانیایی برگزار می شود. برای اینکه قدرت خود را در این نزاع قریب الوقوع بیفزایید، یک خوراک حماسی اسپانیایی در شامگاه این نزاع فراهم می شود که نمایش دهنده ی خوراک نمادین "ولنسیان" است که با برنج، خوراکی های دریایی، زعفران و روغن زیتون تهیه می شود. امروزه این جشن لجام گسیخته تا حدی دارای نظم است. تدارک دهندگان، گامی فراتر نهاده اند و گونه ای خاص از گوجه فرنگی های غیر خوراکی را کشت می دهند که تنها برای این رویداد سالانه برداشت می شود. برگزار کنندگان، مسابقه را حدود ساعت 10 صبح آغاز می کنند که در آن شرکت کنندگان برای تصاحب یک تکه ران خوکی که بر روی یک میله ی روغنی نصب شده است حمله ور می شوند. تماشاچیان در حالی که در خیابان به آواز خواندن و پایکوبی مشغولند با شلنگ های پلاستیکی بر روی شرکت کنندگان آب می پاشند. با شروع زنگ کلیسا به هنگام ظهر، کامیون های حامل بسته های گوجه فرنگی وارد شهر می شوند و آواز "تو-ما-ته، تو-ما-ته" به اوج خود می رسد. پس از آن با شروع شلیک آب، رویداد اصلی آغاز می گردد. یک چراغ سبز برای له کردن و پرتاب گوجه ها در تمام میدان جنگ به سمت شرکت کنندگان مقابل نشانه ی آغاز نبرد است. مهارت شما چه پرتاب از راه دور، چه پرتاب مستقیم به سمت هدف و چه پرتاب ضربه ای با برد متوسط باشد، پس از پایان وقت معین، ظاهر و (احساس) کاملاً متفاوتی خواهید داشت. حدود یک ساعت بعد، پرتاب کنندگان غوطه ور در گوجه خیابانهای غرق در گوجه های له شده با جیغ و فریاد رها می شوند که به دنبال باقیمانده ی گوجه هایی که خود نیز شبیه آنها شده اند می گردند. شلیک مجدد آب علامت پایان جنگ است. |