ProZ.com translation contests »
Fourth ProZ.com Translation Contest: "Raising children" » English to Greek » Entry #2311

Source text in English

Translation #2311

When my wife told me she was pregnant, I got that stomach-churning sensation that hits you on a plunging roller coaster. I was excited, yes, but... oh my God. Parenting was for, well, parents.

So here I stand, bug-eyed and sweating buckets like some poorly-drawn cartoon character, the question marks floating in the air around my head while I try to prepare myself for the complete care and responsibility of another living being besides my cat. I'm responsible for making sure this little human doesn't grow up and turn into a complete monster. If the child turns out a social moron-- my fault. If the babe can't find Luxembourg on the map, blame me for not providing a better education. They'll need therapy, and of course that will be on my head too. So many opportunities for wrong turns!

I remember the day my father sat me down and awkwardly told me about the birds and the bees; it was perhaps the most excruciating and embarrassing half hour of both our lives. I can't do that to another human being.

Maybe I'm getting a little ahead of myself here. I can do this, I say; I'll be a great father. My child will be reared a well-rounded, educated, upstanding citizen of the world, and he or she won't hate me.

And then I imagine the baby, still safe within the confines of my wife's belly, suddenly opening an alarmed eye as the thought enters his or her mind: "What if my dad just can't hack it?
Όταν η γυναίκα μου, μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος, ένοιωσα στο στομάχι ένα σφίξιμο, όμοιο μ’ εκείνο που αισθάνεται κάποιος όταν βρίσκεται σε τραινάκι του λούν-παρκ, που τη μια στιγμή βρίσκεται στα ουράνια και την άλλη κατεβαίνει στα έγκατα της γης. Ενθουσιάστηκα, ναι, αλλά…..ω Θεέ μου. Η πατρότητα είναι μόνο γι’ αυτούς που μπορούν να ονομάζονται γονείς.

Σαν κακοφτιαγμένη μαριονέτα, στέκομαι εδώ, με τα μάτια γουρλωμένα, αλλά και ένα σωρό ερωτήματα να αιωρούνται στο κεφάλι μου, καθώς προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου για την ώρα της ευθύνης που πρέπει να αναλάβω, αλλά και τη φροντίδα ενός άλλου πλάσματος, εκτός από τη γάτα μου.
Έχω ευθύνη για την καλή ανατροφή που θα πάρει αυτό το μικροσκοπικό ανθρωπάκι, ώστε να μην εξελιχθεί σε τέρας. Αν το παιδί καταντήσει ένας απόβλητος της κοινωνίας – λάθος μου. Αν το νήπιο δεν καταφέρει να ανακαλύψει που βρίσκεται το Λουξεμβούργο πάνω στο χάρτη, κατηγορείστε με γιατί δεν θα του έχω προσφέρει την κατάλληλη μόρφωση. Όλα αυτά θα πρέπει να διορθωθούν, και σίγουρα θα με προβληματίζουν. Τόσες πολλές ευκαιρίες, για λανθασμένες πορείες!

Θυμάμαι την ημέρα που ο πατέρας μου με κάθισε δίπλα του και με πολύ άγαρμπο τρόπο μου μίλησε για τη διαδικασία αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Ήταν ίσως το πιο βασανιστικό και αμήχανο μισάωρο, τόσο στη ζωή του πατέρα μου όσο και στη δική μου. Και δεν θα μπορούσα να κάνω το ίδιο, εγώ, σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα.

Ίσως τώρα να θέλω να φανώ πιο προοδευτικός, λέγοντας ότι εγώ μπορώ να τα καταφέρω. Θα γίνω ένας υπέροχος πατέρας. Το παιδί μου θα ανατραφεί ως ένας ισορροπημένος, καλλιεργημένος, ευυπόληπτος πολίτης στον κόσμο, και αυτός ή αυτή δεν θα με μισήσει.

Και κατόπιν φαντάζομαι το μωρό, ακόμη ασφαλές στα στενά όρια που ορίζουν την κοιλιά της γυναίκας μου, ξαφνικά να ανοίγει διάπλατα τα μάτια καθώς αρχίζει να προβληματίζεται από σκέψεις όπως: «Κι αν ο πατέρας μου δεν μπορεί να τα “καταφέρει”, τι γίνεται;

…………………………………………………………………………………………..