Oto, co erotyka ma wspólnego z silnym narkotykiem: z przyjemnością, jaką odczuwamy, wiąże się element represji, z którym część z nas się pogodziła, a część nie potrafi. Toteż od niepamiętnych czasów ludzie starali się czerpać radość z erotyki tak, by nie zdołała ich zniszczyć. Można scharakteryzować całe społeczeństwa i religie, określając sposób, w jaki radziły sobie z tym zagadkowym problemem. Przykładami są: poligamia, monogamia połączona z represją, monogamia z ze skłonnością do zdrady, monogamia połączona z korzystaniem z usług prostytutek, seryjna monogamia. Nie mówiąc już o niezwykle pomysłowych lub desperackich indywidualnych rozwiązaniach: Wiktor Hugo, który kazał wykuć drzwi w ścianie swojego biura, by każdego wieczoru mogła odwiedzać go kochanka, Auden, ze swym szczególnym talentem do znajdowania w każdym mieście chłopców na telefon, Picasso, który zwyczajnie odmawiał, gdy jego żona i kochanka domagały się, by wybrał jedną z nich. Oczywiście później zawsze można przywdziać szatę pokutną. Być może jednak sprawą, o której warto pamiętać, gdy obudzimy się do życia pełnego nowych barwnych doświadczeń i zawiłych problemów, jest fakt, że erotyki nie stworzono dla nas – możliwe, że nie istnieje ona jedynie ze względu przetrwanie gatunku, lecz po to, by zapewnić rozrywkę bóstwom. Nic nie stwarza tylu okazji do odczuwania przyjemnego podniecenia i schadenfreude, co erotyka. I to pewnie dlatego stanowi ona istotę tylu opowieści. Jakże ci bogowie tłoczyli się na balkonach niebios, by ujrzeć skutki zdrady, której dopuściła się Helena! Twoi znajomi też się przyglądają. Twoje wygłupy ubarwiły już niejedną nocną rozmowę.

Przebiegły Odyseusz, stojący na granicy pomiędzy mitologią a historią, ocalał, bo jako pierwszy przechytrzył bogów. A jego najsprytniejszą sztuczką było prawdopodobnie przywiązanie się do masztu zanim Syreny zbliżyły się na tyle, by mógł je usłyszeć. Oczywiście są i tacy, którzy chętnie stoją przy relingu, a nawet uważnie śledzą wzrokiem linię horyzontu. A jeśli to się komuś nie podoba, wtedy musi wybrać swój maszt i znaleźć liny, które mu odpowiadają: sport, pracoholizm, celibat z książeczką do modlitwy w ręku i bijącym dzwonem… Jednak najlepsze i najtrwalsze liny można znaleźć w domku na przedmieściu, z niesfornymi dzieciakami i żoną, która nie dopuszcza, by na meblach choć na chwilę osiadł kurz.

„Eros”, esej autorstwa Tima Parksa.