Winters used to be cold in England. We, my parents especially, spent them watching the wrestling. The wrestling they watched on their black-and-white television sets on Saturday afternoons represented a brief intrusion of life and colour in their otherwise monochrome lives. Their work overalls were faded, the sofa cover—unchanged for years—was faded, their memories of the people they had been before coming to England were fading too. My parents, their whole generation, treadmilled away the best years of their lives toiling in factories for shoddy paypackets. A life of drudgery, of deformed spines, of chronic arthritis, of severed hands. They bit their lips and put up with the pain. They had no option but to. In their minds they tried to switch off—to ignore the slights of co-workers, not to bridle against the glib cackling of foremen, and, in the case of Indian women, not to fret when they were slapped about by their husbands. Put up with the pain, they told themselves, deal with the pain—the shooting pains up the arms, the corroded hip joints, the back seizures from leaning over sewing machines for too many years, the callused knuckles from handwashing clothes, the rheumy knees from scrubbing the kitchen floor with their husbands' used underpants.
When my parents sat down to watch the wrestling on Saturday afternoons, milky cardamon tea in hand, they wanted to be entertained, they wanted a laugh. But they also wanted the good guy, just for once, to triumph over the bad guy. They wanted the swaggering, braying bully to get his come-uppance. They prayed for the nice guy, lying there on the canvas, trapped in a double-finger interlock or clutching his kidneys in agony, not to submit. If only he could hold out just a bit longer, bear the pain, last the course. If only he did these things, chances were, wrestling being what it was, that he would triumph. It was only a qualified victory, however. You'd see the winner, exhausted, barely able to wave to the crowd. The triumph was mainly one of survival. | Dimrat ishin të ftohtë në Angli. Ne, sidomos prindërit e mi, i kalonim duke parë mundje. Mundja që ata shihnin në televizorat e tyre bardhë e zi të shtunave pasdite, ishte një ndërhyrje e beftë plot ngjyra në jetën e tyre gri. Kominosheve të punës u kishte dalë boja, mbulesa e divanit e pandryshuar prej vitesh ishte zbardhur, bile edhe njerëzit që ata kishin qenë para se të vinin në Angli, po zbeheshin. Prindërit e mi, si tërë brezi i tyre, i shkuan vitet më të mira të jetës duke u rropatur fabrikave për pagesa meskine. Jetë plot lodhje, me shpina të shtrembëruara, reumatizëm e duar të prera. Ata veç kafshonin buzët dhe duronin dhimbjet. Nuk kishin rrugëdalje tjetër. Përpiqeshin të largoheshin mendërisht nga realiteti, të duronin përbuzjen e kolegëve, të mos nxeheshin me kakarisjet e shefave, dhe, veçanërisht për gratë indiane, të mos shqetësoheshin kur hanin dru nga burrat e tyre. -Duroje dhimbjen - i thoshin vetes - Kaloje dhimbjen; therjet në shpatulla, këputjet e kërbishteve, dhimbjet e shpinës nga kërrusja mbi makinën qepëse për vite të tëra, kallot e duarve nga fërkimi i rrobave me dorë, reumatizmën e gjunjëve nga kruarja e dyshemeve me mbathjet e përdorura të burrave të tyre.
Kur prindërit e mi uleshin të shihnin mundje të shtunave pasdite me çaj aromatik me qumësht në duar, ata donin të zbaviteshin, donin të qeshnin. Por gjithashtu, ata donin që të paktën një herë i miri të triumfonte mbi të keqin. Ata donin që ngacamani mburravec e zëgomar të merrte atë qe meritonte. Ata luteshin qe i miri, i cili ose lëngonte në dysheme, ose ishte kapërthyer në krahët e të keqit, ose ishte duke shtrënguar veshkat në agoni, të mos dorëzohej. Të paktën ta shtynte dhe ca, të duronte dhimbjen, ta mbaronte ndeshjen. Nëse i bënte këto gjëra, kishte mundësi të triumfonte. Megjithatë fitorja ishte fitore me pikë. E shikoje fituesin të lodhur e të këputur, që mezi ia bënte turmës me dorë. Triumfi ishte më shumë mbijetesë se fitore. |