Selama bertahun-tahun, tanpa sebarang bantahan, pihak berkuasa di New York melumpuhkan kebanyakan butang kawalan yang pernah mengendalikan lampu pejalan kaki di bandar. Mereka telah memutuskan bahawa pemasa berkomputer kerap bekerja lebih baik. Menjelang tahun 2004, kurang daripada 750 daripada 3,250 butang tersebut kekal berfungsi. Walau bagaimanapun, kerajaan bandar tidak mengambil butang yang tidak berfungsi menyebabkan jari yang tak terhitung banyaknya menekan secara sia-sia.

Sebenarnya butang tersebut terselamat kerana kos untuk mengeluarkannya. Tetapi ternyata bahawa walaupun butang tersebut tidak berfungsi, ia mencapai tujuannya. Pejalan kaki yang menekan butang kurang cenderung menyeberang sebelum lelaki hijau itu muncul, kata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben-Gurion di Negev, di Israel. Setelah mengkaji tingkah laku di lintasan, beliau mendapati bahawa orang lebih mudah mematuhi sistem yang memberi perhatian kepada input mereka.

Butang tidak berfungsi menghasilkan kesan plasebo seperti ini kerana orang sukakan kesan kawalan ke atas sistem yang mereka gunakan, kata Eytan Adar, pakar dalam interaksi manusia-komputer di University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar menyatakan bahawa kebiasaannya pelajarnya membentuk perisian dengan butang "simpan" yang boleh diklik, yang tidak mempunyai peranan selain untuk memberi jaminan kepada pengguna yang tidak menyedari bahawa ketukan kekunci mereka disimpan secara automatik. Memikirkannya, katanya, sebagai sentuhan penipuan yang baik di sebalik kedinginan dunia mesin.

Itu adalah satu pandangan. Tetapi, di lintasan jalan sekurang-kurangnya, butang plasebo mungkin juga mempunyai sisi yang lebih gelap. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut di Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem lalu lintas, menganggap bahawa kesedaran pejalan kaki terhadap kewujudannya, dan kebencian akibat penipuan, kini telah melebihi manfaat.

Sepanjang beberapa tahun tanpa membuat sebarang kekecohan besar tentangnya, pihak berkuasa di New York telah mematikan sebahagian besar butang kawalan operasi yang mengawal lampu lintasan pejalan kaki di dalam bandar. Mereka membuat keputusan pemasa berkomputer akan sentiasa lebih baik. Sehingga 2004, kurang dari 750 dari 3,250 butang sedemikian masih berfungsi. Walau bagaimanapun, pihak penguasa bandar tidak pula membuang butang yang telah dimatikan itu - mengundang penekanan butang berulang-kali yang sia-sia.

Pada awalnya, butang-butang tersebut kekal kerana terdapat kos untuk menanggalkannya. Tetapi ternyata butang-butang yang tak beroperasi juga ada tujuannya. Pejalan-pejalan kaki yang menekan butang adalah kurang cenderung untuk melintas sebelum lelaki (lampu) hijau muncul, berkata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben Gurion dari Negev, Israel. Setelah mengkaji tingkah-laku di lintasan, dia mendapati orang ramai akan lebih bersedia mematuhi sebuah sistem yang menerima input mereka.

Butang-butang yang tidak beroperasi melahirkan kesan plasebo seperti ini kerana orang ramai suka tanggapan kawalan ke atas sistem-sistem yang mereka gunakan, berkata Eytan Adar, seorang pakar dalam interaksi manusia-komputer di Universiti Michigan, Ann Arbor. Dr Adar mencatatkan pelajar-pelajarnya biasanya mereka-cipta perisian dengan butang "save" untuk diklik yang tiada peranan melainkan untuk meyakinkan pengguna-pengguna yang tidak menyedari ketukan kekuncinya telah disimpan secara automatik. Katanya, fikirkan ia sebagai sentuhan penipuan yang berguna untuk menangani kedinginan yang lahir di dunia mesin.

Itu adalah satu pandangan. Tetapi di lintasan jalan paling kurang butang-butang plasebo ini juga ada sisi gelap. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem-sistem trafik, menganggap kesedaran pejalan kaki tentang kewujudan mereka dan kebencian yang lahir terhadap penipuannya sekarang melebihi kebaikannya.

Selama bertahun-tahun, tanpa banyak membantah mengenainya, pihak berkuasa di New York melumpuhkan kebanyakan butang kawalan yang pernah mengendalikan lampu pejalan kaki di bandar. Pemasa berkomputer, mereka telah memutuskan, hampir kesemuanya berjalan dengan lancar. Menjelang tahun 2004, kurang daripada 750 daripada 3,250 butang tersebut kekal berfungsi. Walau bagaimanapun, kerajaan bandar tidak mengambil kira butang yang rosak - isyarat jari yang menekan dengan sia-sia sehingga tak terhitung jumlahnya.

Pada mulanya, butang selamat kerana kos mengeluarkannya. Tetapi ternyata bahawa walaupun butang tidak berfungsi berfungsi juga memberi khidmat. Pejalan kaki yang menekan butang kurang cenderung menyeberang sebelum warna hijau itu muncul, kata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben-Gurion di Negev, di Israel. Setelah mengkaji tingkah laku di lintasan, dia mengkaji bahawa orang lebih mudah mematuhi sistem yang bermaksud untuk mengindahkan input mereka.

Butang tidak berfungsi menghasilkan kesan plasebo seperti ini kerana orang ramai adalah seperti kesan kawalan ke atas sistem yang mereka gunakan, kata Eytan Adar, pakar dalam interaksi manusia-komputer di University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar menyatakan bahawa pelajarnya biasanya mereka cipta perisian dengan butang "selamat" yang boleh diklik yang tidak mempunyai peranan selain untuk memberi jaminan kepada pengguna yang tidak menyedari bahawa ketukan kekunci mereka disimpan secara automatik pula. Fikirkannya, katanya, sebagai sentuhan penipuan yang baik untuk menentang kedinginan dunia mesin.

Itu merupakan satu pandangan. Tetapi, pada lintasan jalan sekurang-kurangnya, butang plasebo mungkin juga mempunyai ciri yang tidak baik. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem lalu lintas, menganggap bahawa kesedaran tentang kehadiran pejalan kaki terhadap kewujudan mereka, dan kebencian akibat penipuan, sekarang melebihi manfaat.

Selama bertahun-tahun, tanpa membantahnya, pihak berkuasa di New York melumpuhkan kebanyakan butang kawalan yang pernah mengendalikan lampu pejalan kaki di bandar. Pemasa berkomputer, mereka telah memutuskan, hampir sentiasa bekerja lebih baik. Menjelang tahun 2004, kurang daripada 750 daripada 3,250 butang tersebut kekal berfungsi. Walau bagaimanapun, kerajaan bandar tidak membuang butang nyahdaya—berikan isyarat jari-jemari yang menekan sia-sia.

Pada awalnya, butang tersebut kekal kerana kos untuk membuangnya. Tetapi ternyata butang yang tidak berfungsi juga berguna. Pejalan kaki yang menekan butang kurang cenderung menyeberang sebelum lelaki hijau itu muncul, kata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben-Gurion di Negev, di Israel. Setelah belajar tingkah laku di lintasan, dia menyedari bahawa orang lebih bersedia mematuhi sistem yang bermaksud memberi perhatian kepada input mereka.

Butang tidak berfungsi menghasilkan kesan plasebo seperti ini kerana orang menyukai tanggapan mengawal ke atas sistem yang mereka gunakan, kata Eytan Adar, pakar dalam interaksi manusia-komputer di University of Michigan, Ann Arbor.Dr Adar menyedari bahawa pelajarnya biasa mereka bentuk perisian dengan butang "simpan" boleh klik yang berperanan hanya untuk meyakinkan para pengguna yang tidak menyedari bahawa ketukan kekunci mereka disimpan secara automatik dalam apa cara sekali pun. Memikirkannya, dia berkata, sebagai sentuhan penipuan yang baik bagi menentang kedinginan dunia mesin.

Itu adalah satu pandangan. Tetapi, sekurang-kurangnya untuk lintasan pejalan kaki, butang plasebo mungkin juga mempunyai sisi yang negatif. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem lalu lintas, mengambil kira bahawa kesedaran pejalan kaki tentang kewujudan mereka, dan akibat rasa tidak puas hati terhadap penipuan, kini melebihi manfaat.

Selama bertahun-tahun, tanpa membantah, pihak berkuasa di New York melumpuhkan kebanyakan butang kawalan yang pernah mengendalikan lampu pejalan kaki di bandar. Pemasa berkomputer, mereka telah memutuskan, hampir selalu bekerja lebih baik. Menjelang tahun 2004, kurang daripada 750 daripada 3,250 butang tersebut kekal berfungsi. Walau bagaimanapun, kerajaan bandar tidak mengambil butang yang cacat menjauhkan jari yang tak terhitung jumlahnya hingga sia-sia.

Pada mulanya, butang selamat kerana kos mengeluarkannya. Tetapi ternyata bahawa walaupun butang tidak berfungsi berfungsi sebagai tujuan. Pejalan kaki yang menekan butang kurang cenderung menyeberang sebelum lelaki hijau itu muncul, kata Tal Oron-Gilad dari Universiti Ben-Gurion di Negev, di Israel. Setelah mengkaji tingkah laku di lintasan, dia mencatat bahawa orang lebih mudah mematuhi sistem yang bermaksud untuk mengindahkan input mereka.

Butang tidak berfungsi menghasilkan kesan plasebo seperti ini kerana orang seperti kesan kawalan ke atas sistem yang mereka gunakan, kata Eytan Adar, pakar dalam interaksi manusia-komputer di University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar menyatakan bahawa pelajarnya biasanya merancang perisian dengan butang "save" yang boleh diklik yang tidak mempunyai peranan selain untuk memberi jaminan kepada pengguna yang tidak menyedari bahawa ketukan kekunci mereka disimpan secara automatik pula. Fikirkannya, katanya, sebagai sentuhan penipuan yang baik untuk menentang kedinginan dunia mesin.

Itulah satu pandangan. Tetapi, pada lintasan jalan sekurang-kurangnya, butang plasebo mungkin juga mempunyai sisi yang lebih gelap. Ralf Risser, ketua FACTUM, sebuah institut Vienna yang mengkaji faktor-faktor psikologi dalam sistem lalu lintas, menganggap bahawa kesedaran tentang kehadiran pejalan kaki terhadap kewujudan mereka, dan kebencian akibat penipuan, sekarang melebihi manfaat.