Компјутерските игри порано се сметаа за една целина. Во 1993 г. го немавме ниту изразот „секојдневни игри“, а камоли идејата дека игра со пукање од прво лице (во тоа време неименуван жанр) може да се смета за „хардкор наслов“. Имаше луѓе што играа компјутерски игри и луѓе што не играа. Луѓе што беа навлечени на голф или Harpoon или срца или текстуални авантури – тоа беа „хардкор“ играчите бидејќи играа опсесивно во своето избрано поле.

Кога Myst и CD-ROM конечно продреа на масовниот пазар, овој екосистем беше нарушен. Робин Милер појаснува дека Myst беше дизајнирана да им се допадне на оние што не се играчи. Им се продаваше ним. Списанијата за ентузијасти како Computer Gaming World веќе не можеа да го утврдуваат вкусот за индустријата: имаше милиони купувачи на игри што не ги читаа овие списанија. Сосема нов вид на играчи. Во оваа ситуација, што можеше да биде поприродно отколку смислувањето на формулацијата „ние и тие“? На многу реален начин, ова веќе беше вистина.

Главната приказна на Myst e дека печатот и базата на играчи на „хардкор“ игрите ја нападнаа кога беше промовирана. Ја отфрлија. Ја нарекоа „приказ на слајдови“. Неразбирливи, идиотски загатки со убава графика и без многу суштина. „Критичарите и играчите на „хардкор“ игри едногласно ја критикуваа како приказ на слајдови со малку вистинско играње“ – тврдеше Мајкл Волф од PC Gamer во 2001 г. Истата таа година, колумнист на Maximum PC ја отфрли Myst како „здодевен хаос од решавање шифри и повлекување рачки“, а нејзиното тогашно ново реиздание realMYST како „нагласен потсетник зошто печатот толку остро го критикуваше оригиналот кога се појави“.

Компјутерските игри некогаш беа многу поедноставни.
Во 1993 година дури не постоеше ни терминот „обична игра“, а не пак идејата дека жанрот за игрите со пукање во прво лице еднина (тогаш непознат) ќе биде сметан за “носечки наслов“.
Имаше луѓе кои играа компјутерски игри, и луѓе кои не играа.
Тие кои се навлекоа на Голф или Харпун или на Срца или на текстуални авантури - тоа беа „хардкор“-играчи зашто страстно го играа својот омилен жанр.
Кога Мист и ЦД-РОМ конечно се пробија на масовниот пазар, постоечкиот екосистем се наруши. Мист, како што појаснува Робин Милер, беше дизајниран за да ги привлече „негејмерите“. И токму нив им ја продадоа. Ентузијастичките списанија како Компјутер гејминг ворлд не можеа повеќе да го одредат вкусот на индустријата: постоеја милиони кои ги купуваа игрите, а не ги читаа овие списанија. Еден сосем нов вид на играчи. Во една ваква ситуација, што можеше да биде пологично од тоа да се измисли формула и за едните и за другите? А тоа и се случи во реалноста.

Големата приказна околу Мист е дека „хардкор“-печатот за игри и постоечката база на играчи и пресудија од самото нејзино пуштање на пазарот. Ја негираа. Ја нарекоа слајд-шоу. Неинвентивни, идиотски сложувалки; убава графика без голема длабочина. „Критичарите и „хардкор“-играчите на игри универзално ја прикажаа како слајд-шоу со сосема малку интеракција во играњето“, изјави Мајкл Волф од Пи Си Гејмер во 2001 година. Истата година, еден колумнист од Максимум Пи Си се сеќава на Мист како на „еден хаос од претерани загатки за решавање и разни рачки и копчиња кои е потребно да се вклучат или исклучат “, а на нејзиниот, тогаш нов римејк, риалМист како на „впечатлив потсетник на тоа зошто печатот толку силно го исфрли оригиналот уште од самото негово појавување“.