This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
French to Macedonian German to Macedonian Russian to Macedonian Russian to English Serbian to Macedonian Serbian to English Serbo-Croat to Macedonian Spanish (monolingual) Croatian to English Croatian to Macedonian Spanish to English German to English French to English
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Open to considering volunteer work for registered non-profit organizations
Rates
Russian to Macedonian - Standard rate: 0.10 EUR per word Russian to English - Standard rate: 0.10 EUR per word Serbian to Macedonian - Standard rate: 0.10 EUR per word Serbian to English - Standard rate: 0.10 EUR per word Serbo-Croat to Macedonian - Standard rate: 0.10 EUR per word
Spanish - Standard rate: 0.10 EUR per word Croatian to English - Standard rate: 0.10 EUR per word Croatian to Macedonian - Standard rate: 0.10 EUR per word Spanish to English - Standard rate: 0.10 EUR per word French to English - Standard rate: 0.10 EUR per word
Access to Blue Board comments is restricted for non-members. Click the outsourcer name to view the Blue Board record and see options for gaining access to this information.
English to Macedonian: Statecraft - Margaret Thatcher General field: Law/Patents Detailed field: Government / Politics
Source text - English For as long as there have been states, there has been discussion of statecraft or statesmanship. The emphasis has changed over the centuries, as ideas of the state itself have changed — from the Greek city-state (or po/is) with its narrow (and naturally all-male) citizenship; to the vastness of the Roman Empire with its enthronement of law; to the idealised, if not always idealistic, rulers of medieval Christendom; to the rumbustious politics of Renaissance Italy, home to Machiavelli's Prince; to the absolute monarchies of the seventeenth and eighteenth centuries, the ages of Richelieu and Frederick the Great; to the French Revolutionary Wars and Napoleon, the clashing European empires, and the com-peting nationalisms of the nineteenth century; and to the demo-cratic concepts and the welfare state of the twentieth century. To plot the course of statecraft over so long a period would require skills that I, for one, do not possess.t Yet just the sense of so much history lying behind the tasks and goals of statesmen today is sobering and provides perspective.
The early twenty-first century also has its distinctive features that govern the nature of statecraft now. These can conveniently, if not altogether satisfactorily, be summed up by the expression `globalism'. In the course of the rest of this book I shall examine, test and explore the realities behind that term in its application to strategy, international interventions, justice and economics. And I shall do this for different countries and continents. I must start, though, with the state itself. If you were to heed some commentators you would believe that globalisation spells the end of the state as we have known it over the centuries. But they are wrong: it does not. What it actually does is to prevent — in some degree — the state from doing things which it should never have been doing in the first place. And that is something rather different. A world of mobile capital, of international integration of markets, of instant communication, of information available to all at the click of a mouse, and of (fairly) open borders, is certainly a long way from that world favoured by statists, of whatever political colour, in the past. It is nowadays, as a result, more difficult for governments to misrule their peoples and mismanage their resources without quickly running into problems. Unfortu-nately, though, it is still not impossible. Many African govern-ments get away with kleptocracy. Several Asian governments get away with disrespect for fundamental human rights. Most Euro-pean governments get away with high taxation and over-regulation. Bad policies inflict damage on those who practise them, as well as those on whose behalf they are practised, but bad government is still eminently possible. That somewhat gloomy reflection should be balanced, though, by three much more positive ones. States retain their fundamental importance, first, because they alone set legal frameworks, and having the right legal framework is enormously important — prob-ably more important than ever — for both society and the economy. Second, states are important because they help provide a sense of identity — particularly when their borders coincide with those of a nation — and the more `globalised' the world becomes the more people want to hang on to such identity. Third, states alone retain a monopoly of legitimate coercive power — the power required to suppress crime at home and to maintain security against threats abroad. This final coercive function of the state, although it may in practice involve a degree of contracting out to private enterprise, can and must never be yielded up. The state is something different from society; it is ultimately the servant not the master of indi-vidual human beings; its potential for inflicting horrors remains as great as ever. All these things are true. But we need states and we always will.t It is on the state's role in the maintenance of international security that I concentrate in this book. This, in itself — at least until the events of Tuesday, ii September zoo 1 — was slightly unfashionable. Today's politicians, at least in the democracies, had become almost exclusively interested in domestic politics. Of course, in one sense that was understandable. In a democracy we first have to win the votes of the electorate before we strut the world stage — unless we are European Commissioners. As Disraeli once put it, a majority is the 'best repartee', and he might have added the 'best basis for diplomacy'. But the fact remains that the great issues of war and peace which traditionally commanded the attention of statesmen down the ages should again command them today — and to a greater extent than they have in recent years. Riots, epidemics, financial crashes — all can be very frightening and disruptive. But war is still the most terrifying and destructive experience known to man. Foreign and security policy, though, concerns much more than the two opposing poles of war and peace. It concerns the whole range of risks and opportunities which the far-sighted statesman must appreciate and evaluate in the conduct of his craft. Above all, foreign and security policy is about the use of power in order to achieve a state's goals in its relations with other states. As a conservative, I have no squeamishness about stating this. I leave it to others to try to achieve the results they seek in international affairs without reference to power. They always fail. And their failures often lead to outcomes more damaging than pursuit of national interest through the normal means of the balance of power and resolute defence would ever have done. It is, indeed, a recurring theme in Western liberal democracies, this mixture of naïve idealism with a distaste for power — and we should be on our guard against it. One example. In 1910 Norman Angell, the Nobel Prize-winning economist, wrote a celebrated book called The Great Illusion. In this he argued that because of global economic interdependence — particularly between the great powers — and because the real sources of wealth that lie in trade cannot ultimately be captured, warfare conducted for material advantage is always pointless. There is a small kernel of truth in this. Peace, not war, promotes commerce, and commerce is the driving force for prosperity — other things being equal. But in the real world other things are quite often not at all equal. Aggression may make perfect sense to a tyrant or a well-armed fanatic in certain circumstances. It may even appeal to a whole nation. Trade protectionism, which stops countries from having access to the commodities they need for their industries, may also lead political leaders to launch 'rational' wars. In any of these conditions there is precious little point in either victims or onlookers protesting that everyone would be better off without war. The only alternatives on offer are to fight, or to raise the white flag. Concerns for a safer world and attempts to secure it are admirable. But when, as in the case of Norman Angell, they lead a writer to believe, four years before the most terrible conflict the world has known, that 'it is absolutely certain — and even the militarists . . . admit this — that the natural tendencies of the average man are setting more and more away from war' — then something is badly wrong.
Translation - Macedonian Откако постојат држави, се води расправа за дипломатијата или за државништвото. Низ вековите се менувала нагласеноста на ова прашање, оти се менувале и идеите за самата држава - од грчките градови-држави (или полис) со своето мало (и обично само машко) граѓанство, до големата распространетост на Римската империја со своето устоличување на правото, па до идеализираните, ако не и секогаш идеалистичките, водачи на средновековниот христијански свет, сè до немирната политика на ренесансна Италија, домот на Принцот на Макијавели, до апсолутните монархии од седумнаесеттиот и осумнаесеттиот век, епохите на Ришелје и Фредерик Велики, до француските Револуционерни војни и Наполеон, несогласните европски империи и конкурентските национализми од деветнаесеттиот век, и до демократските концепти и социјалната држава на дваесеттиот век. За смислување на текот на дипломатијата за толку долг период се потребни вештини коишто јас ги немам. Сепак, самата помисла на толкавата историја којашто се крие зад задачите и целите на денешните државници освестува и обезбедува перспектива.
Почетокот на дваесет и првиот век, исто така, има свои засебни одлики што сега ја контролираат природата на дипломатијата. Тие можат погодно, дури и целосно задоволително да се сумираат во изразот „глобализам“. Понатаму во книгава ќе ја испитувам, тестирам и истражувам разновидната реалност зад овој термин, во неговата примена кај стратегијата, меѓународните интервенции, правдата и економијата. Истово ќе го направам за различни земји и континенти.
Сепак, морам да почнам со самата држава. Ако човек слуша одредени коментатори, ќе верува дека глобализацијата е крај на државата каква што сме ја познавале низ вековите. Но тоа не е точно: не е така. Таа всушност, до одреден степен, ја спречува државата за да не прави нешта што не треба воопшто да се прават. А тоа е нешто сосема поинакво.
Светот со подвижен капитал, со меѓународна интеграција на пазарите, со инстантна комуникација, со информации што се достапни со едно кликнување на глувчето, и со (прилично) отворени граници, секако е многу поразличен од светот што во минатото го претпочитале етатистите од која било политичка припадност. Како резултат на тоа, сега на владите им е отежнато лошото владеење со народот и лошото раководење со нивните ресурси, без тие брзо да се соочат со проблеми. Но, за жал, тоа уште е невозможно. Многу африкански влади се провлекуваат со клептократија. Неколку азиски влади се имаат извлечено со непочитување на основните човекови права. Повеќето европски влади се провлекуваат со високите давачки и преголемата контрола. Лошата политика им нанесува штета на оние што ја спроведуваат, а и на оние за коишто ја спроведуваат, меѓутоа, лошото владеење сè уште е особено возможна.
Како и да е, оваа, донекаде, мрачна мисла треба да се урамнотежи со три попозитивни. Државите ја задржуваат својата основна важност прво, поради тоа што самите ги поставуваат правните рамки, а особено е важно да се поседува вистинската правна рамка, сега веројатно најмногу од кога било, како за општеството, така и за економијата. Како второ, државите се важни затоа што обезбедуваат чувство на идентитет, особено кога нивните граници се поклопуваат со оние на еден народ, оти колку повеќе светот станува „глобализиран“, народот дотолку повеќе сака да го зачува тој идентитет. Како трето, државите имаат монопол на легитимна принудна моќ, моќта што е неопходна за истиснување на домашниот криминал и за одржување на безбедноста против надворешни закани. Оваа крајна функција на принудување на државата, и покрај тоа што во пракса, донекаде, бара склопување договори со приватни претпријатија, може а никогаш не смее да се предаде. Државата е нешто поразлично од општеството; на крајот, таа е слуга, а не господар на поединечните човечки битија, а нејзиниот потенцијал за нанесување на ужас е голем како и секогаш. Сиве овие работи се вистинити. Арно ама, државите ни требале и секогаш ќе ни требаат.
Во оваа книга се сконцентрирав на улогата на државата во одржувањето на меѓународната безбедност. Ова, само по себе, барем до случувањата во вторник, 11 септември 2001 година, беше малку демоде. Денешните политичари, барем оние во демократиите, се речиси исклучително заинтересирани за домашна политика. Секако, ова, на еден начин, е разбирливо. Во една демократија, првин треба да ги освоиме гласовите на изборното тело пред да се перчиме на светската сцена, освен ако не сме европски комесари. Како што еднаш рекол Дизраели, мнозинството е „најдоброто исмевање“, а можеби имаше додадено и „најдобрата основа за дипломатија“. Но факт е дека големите проблеми на мирот и на војната, коишто традиционално го контролираа вниманието на државниците низ вековите, повторно треба и денес да го контролираат, и тоа во поголем сразмер отколку во изминативе години. Буни, епидемии, финансиски падови, сето тоа знае да заплашува и да дели. Но, војната сè уште е најстрашното и најуништувачкото искуство што го познава човекот.
Надворешната и безбедносната политика, пак, се грижа којашто е многу повеќе од двата спротивни пола на војната и на мирот. Го засега целиот опсег на ризици и прилики кои далекугледниот државник мора да ги цени и да ги евалуира при спроведување на неговата вештина.
Најмногу од сè, надворешната и безбедносна политика sе за користење на моќта за постигнување на целите на државата во однос на другите држави. Какo конзервативец, при оваа изјава немам преосетливост. Им препуштам на други да ги постигнат резултатите што ги сакаат во меѓународните работи, без упатување на моќ. Секогаш не успеваат. А нивните неуспеси често водат до исходи што повеќе прават штета отколку што го бранат националниот интерес со нормалните средства за рамнотежа на моќта и одлучната одбрана. Навистина, оваа мешавина на наивен идеализам со ненаклонетост кон моќ е повторлива тема кај западните либерални демократии и треба да се чуваме од неа.
Еден пример. Во 1910 година, Норман Енџел, економист одликуван со Нобелова награда, ја напишал познатата книга наречена Големата илузија. Тој тука расправа дека, поради глобалната економска меѓузависност, особено помеѓу големите сили како и поради тоа што вистинските извори на богатство што се кријат во трговијата и на крајот не можат да се достигнат, војната што се води за материјална предност секогаш е бесцелна. Во ова има трошка вистина. Мирот, а не војната, ја поттикнуваат трговијата, а трговијата е движечката сила за просперитет, исто колку и други работи. Но, во вистинскиот свет, често другите работи не се толку подеднакви. За еден тиранин или за фанатик што е добро поткован со оружје, агресијата можеби има совршена смисла во одредени околности. Може да бендиса дури и цел народ. Протекционизмот на трговијата што ги спречува земјите да пристапат до продуктите што им се потребни за индустриите, можат да ги натераат и политичките лидери да започнат ’разумни‘ војни. Во кои и да било од овие услови има мала поента кај жртвите, како и кај посматрачите што се бунат дека на сите би им било подобро без војна. Единствените понудени алтернативи се борбата или кревањето на бело знаменце. Загриженоста за побезбеден свет и обидите исиот да се овозможи е извонредна. Но, кога, како и во случајот со Норман Енџел, таа ќе го натера писателот да верува, четири години пред најужасниот конфликт што го познава светот, дека е „апсолутно сигурно, па дури и милитаристите...признаваат, дека природните тенденции на просечниот човек се поставуваат сè подалеку од војната“, тогаш нешто е навистина наопаку.
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - Ss. Cyril and Methodius University in Skopje
Experience
Years of experience: 18. Registered at ProZ.com: Apr 2010.
Credentials
English to Macedonian (Authorised Court Translator and Interpreter, verified) Macedonian to English (Authorised Court Translator and Interpreter, verified) English to Macedonian (Ss. Cyril and Methodius University - "Blaze Koneski" Faculty of Philology, verified) Spanish (Ss. Cyril and Methodius University - "Blaze Koneski" Faculty of Philology, verified)
Memberships
N/A
Software
Adobe Acrobat, AutoCAD, Dreamweaver, IBM CAT tool, Idiom, Indesign, LocStudio, memoQ, Microsoft Excel, Microsoft Office Pro, Microsoft Word, Subtitle Workshop, Passolo, Powerpoint, SDLX, Trados Studio, Wordfast, XTM
I am a bilingual native speaker of Macedonian and Serbian, with a native proficiency of English.
I am also a multilingual translator from English, Spanish, French, German, Bulgarian, Croatian, Serbian and Russian since 2006.
As you can see, languages are my life and passion.
Linguistic services offered are: translation, proofreading, editing, transcription, DTP, data entry, and subtitling. I also provide project management support on a freelance basis.
My versatile portfolio (you will be supplied with a copy upon request) includes projects in many language pairs and fields but my specialties are medicine, IT, mechanical engineering and legal translation.
CAT-tools savvy.
Leisure activities: yoga, reading, hiking
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
