dariavashkevich - English to Belarusian translator. Translation services in Cinema, Film, TV, Drama

Working languages:

English to Belarusian
English to Russian
Belarusian to English

dariavashkevich

Local time: 17:29 +03 (GMT+3)

Native in: Belarusian

, Russian

Send email

Feedback from
clients and colleagues
on Willingness to Work Again

This service provider is not currently displaying positive review entries publicly.

No feedback collected

Freelance translator and/or interpreter,

Verified site user

This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.

This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.

Translation, Interpreting, Editing/proofreading, Voiceover (dubbing), Subtitling, Training

Specializes in:
Poetry & Literature	Cinema, Film, TV, Drama
Law (general)	Music
Printing & Publishing

English to Belarusian - Rates: 0.04 - 0.06 USD per word / 20 - 30 USD per hour
English to Russian - Rates: 0.04 - 0.06 USD per word / 20 - 30 USD per hour
Belarusian to English - Rates: 0.04 - 0.06 USD per word / 20 - 30 USD per hour
Russian to English - Rates: 0.04 - 0.06 USD per word / 20 - 30 USD per hour
Spanish to Russian - Rates: 0.04 - 0.06 USD per word / 20 - 30 USD per hour

Visa

Sample translations submitted: 1

Belarusian to English: New Year Story General field: Art/Literary Detailed field: Poetry & Literature
Source text - Belarusian Навагодняя гісторыя Знянацку я зразумеў, што трахнуў фею. Засунуў палец у рот і праверыў зубы. Усе на месцы. І чаму б ёй прыходзіць за маімі зубамі. Малочныя даўно выпалі, а зараз я карыстаюся добрай зубной пастай. Фея ляжала поруч і спала ціха-ціха. Не варухнулася ні разу. Асцярожна аглядзеў пакой. Нічога новага. Ніякіх табе падарункаў, каробак з бантам ці новай тэхнікі. А хутка Новы год. Значыць, падарункаў яна таксама не прынесла. Але нічога і не спёрла. Крыўдна, мне б спатрэбілася новая пральная машына. Альбо, каб скралі стары тэлевізар. Ніякай моцы на яго не хапае, каб выкінуць. На крэсле поруч ляжала мая вопратка. Ейнай не было відаць. Можа быць феі голыя лётаюць. Трэба будзе ў вікіпедыі глянуць. Отжа халера, забыўся, што і інтэрнэт у мяне даўно не працуе як след. Кожны месяц спраўна плачу грошы, а ён не працуе. Вось так прачынаешся ранкам і думаеш, што свет стаў лепшы. А ён не стаў. А ты трахнуў фею. Учора бачыў, як стары мужчына купляў у абменніку даляры. Шэсць штук. Не штук, а штук. Хвілін пятнадцаць касір перарахоўваў беларускія грошы, а потым акуратненька перадаў яму шэсць штук. Мужчына паклаў даляры ва ўнутраную кішэню курткі і нават не перарахаваў. Адразу пайшоў у аддзел з беляшамі. Напэўна, дахера беляшоў можна прыдбаць за такую суму. (Allusion) А я стаяў здаць дзесяць даляраў, каб пастрыгчыся. Але што гэта я, за даляры у нашай краіне беляшоў не купіш. Нават за шэсць штук. Зноў паглядзеў на фею. Светлыя валасы распаўзліся па падушцы. Як піць даць, потым гэтыя валасы можна будзе знайсці па ўсяму ложку. Бляха, калі б так хацеў валасоў па ўсёй хаце, дык завёў бы коллі. Хаця не. Яе ж карміць трэба. А феі, напэўна ж, кормяцца неяк самі. Вось так заходзяць да каго па зубы, а выходзяць катлет якіх пад’еўшы, пакуль усе дрыхнуць. Неблагая прафесія. Я заглянуў пад коўдру. Не дай бог падхапіць якую фейную заразу. Яшчэ не прывядзі госпадзі там у яе хвост ці што. А што, я ж ніколі так нажывую не сустракаўся з феямі. З ведзьмамі ў прадуктовым — бывала, з кашчэямі па кабінетах розных дзяржаўных устаноў — пару разоў. З феямі нешта не падвязло. Вось мой дзеда, напрыклад, нябожчыка сустрэў. Дзеда хадзіў ля чыгункі, бутэлькі збіраў. Такая звычка ў яго з гадамі ўсталявалася. І сустрэў нябожчыка. Не жывога, а мёртвага. Той ляжаў голай дупай дагары і не варушыўся. Дзеда яго палкай пнуў у пасінелую дупу і зразумеў, што нябожчык мёртвы. А якая звычка ў мяне будзе, калі пастарэю? Я думаю, пачну збіраць ягады. Хадзіць па лесу з кошыкам і збіраць маліну. Ці гэтыя, блюбэры. Чорт іх дзяры, як жа на халеру гэта па нашаму? Тут фея перавярнулася на спіну, і я пабачыў яе твар. Аднаго разу я быў каля фінскага заліву. Сеў на лаўцы і глядзеў у бясконцую далячынь воднай прасторы. Да мяне падсела жанчына. Хвільку мы сядзелі моўчкі, а потым яна расказала, як добра жыць на Салаўках і што мне абавязкова трэба туды патрапіць. На што я адказаў, лепей вы да нас на Магадан і рэціраваўся, так і не даслухаўшы, як ёй прысніўся Саламон, які душыць льва. (Allusion).--> Master and Margherite Дык вось на фейны твар можна было таксама глядзець гадзінамі. Толькі лаўкі ў маёй хаце няма. Хаця што гэта я, хата ж таксама не мая. Як казаў адзін мой знаёмы, на мне з майго толькі валасы на грудзях ды на нагах. У феі былі дзіўныя вочы. Рознакаляровыя. Калі хто меў у дзяцінстве калейдаскоп, той ведае, што зазірнуўшы ў яго, можна было пабачыць безліч каляроў. Адзінае што, калейдаскоп быў таксама не мой і глядзець у яго можна было толькі па чарзе, пакуль усе аднакашнікі засунуць сваё вока туды. Але ж, напэўна, фея таксама не мая. Можа быць я, калі нарадзіўся, мімаволі стаў у такую нейкую чаргу, каб паглядзець у вочы феі. Наўрадці чарга так хутка да мяне б дашла. Я ж памятаю, як доўга чакаў калейдаскопа. Дарэчы, хваста ў феі не было. І крылаў таксама. Але гэта базіснае для феяў. Ім адназначна павінны выдаваць нейкае такое абмундзірванне. Ці бэйджык. Ато як людзі зразумеюць, што фея гэта фея? Ох, маманька! Раней, калі я жыў з бацькамі, у нас быў музычны цэнтр. Элджы. З тых часін у мяне непрыязнь да элджы, бо гэтая падла вельмі хутка перастала прайграваць дыскі. Затое лавіла радыё, нават калі была выключаная. Уначы можна было пачуць прызыўнае: “Матрёшкі, матрёшкі”, а праз некаторы час бадзёрае: “Адбой, кантора!” Але ж не, матрошкі, яны ж складваюцца. І разкладваюцца. І фэйс у іх намаляваны. Гэта павінна быць фея. Вельмі асцярожна я высклізнуў з-пад коўдры і хуценька сеў у крэсла, каб лепей прыгледзецца да пакою і да феі. Пакой, як быў перад сном. Стол, падпаленая свечкамі шафа, з прыгожымі чорнымі слядамі, недаедзеная булачка, недапітая бутэлька цёмнага Гуся. Тройчы перазабіты кальян глядзеў на мяне і пытаўся: “Можа ты, братка, занадта паліш?” Фея раскінула рукі па ложку і працягвала спаць. Я паглядзеў на гадзіннік. Згадаў заадно, што яго няма. Мінулы сусед з’ехаў і забраў усе самыя карысныя рэчы ў хаце. Гадзіннік ды мікрахвалёўку. Я дацягнуўся да тэлефона. Восьмая раніцы. Прыгадаў дзень. Нядзеля. Файна. Нікуды не трэба ісці. Нічога не трэба рабіць. Хаця не, дрэнна. Так можна было б зваліць з хаты на працу, хай бы тут сама разбіралася, што да чаго. Глядзіш і ў хаце бы прыбралася. Я б ёй яшчэ запіску пакінуў, дзе што памыць трэба. Пакуль я гэта ўсё думаў, трошкі звыкся з фактам, што фея ляжыць на маім ложку і, відавочна, я яе трахнуў. Ну, як жа, не мог не трахнуць. Я ж сябе ведаю. Тым больш раніцай. Ціхенечка пракраўся ў ванную. Паглядзеў на сябе ў люстэрка. Няголены. Сінякі пад вачыма. Але пачуваўся я добра. Нават на нейкім такім душэўным пад’ёме. Я трахнуў фею. Я — няўдзячны скот. Канешне, ніхто ў дзяцінстве не казаў, маўляў, як падрасцеш, фей не трахай. У дзяцінстве ўвогуле мала што карыснага казалі. Але мог бы і сам здагадацца. Можа ёй зараз трэба быць увогуле ў іншым месцы, каб зубы забіраць. А яна тут стомленая ляжыць. Можа ёй за гэты пракол потым фейнае начальства наваляе. Прэмію знімуць. Кветкавую пыльцу лішні раз не дадуць панюхаць. Я захваляваўся. Што далей? Як размаўляць з феямі? А што, калі яна па-нашанску ні бельмеса. Я, па праўдзе кажучы, ніякай фейнай мовы не ведаю. Нават не вучыў. Адзінае што, можа яна па ангельску шпрэхае. Тады я мог бы ёй сказаць, маўляў, айм вэрі сорі, бат ю нід флай эвэй. Хаця як жа яна флай, калі і крылаў у яе няма? Дылема. У дзяцінстве ў мяне былі папугаі. Калі тыя не хацелі лятаць, іх можна было проста падкінуць і яны былі вымушаныя замахаць крыламі. Можа фейныя крылы недзе схаваныя? Я умыў твар і пайшоў назад у пакой, каб паглядзець, дзе могуць быць схаваныя крылы. Залез пад коўдру. Але там нічога дзіўнага для сябе не знайшоў. Фея, мягка кажучы, нестандартнай камплектацыі. За вакном стаяла зіма. Снега не было. Плюс сем на градусніку. Зіма, маць яе за нагу. Не зіма, а вясна. Можа феі — прадвеснікі хуткай змены надвор’я. Можа яна прыйшла сказаць, што Новага года не будзе? Я не варвар, але за такія звесткі трэба б ёй крылы спілаваць. Спачатку прыклеіць, а потым спілаваць нафіг. У гэтае самае імгненне, калі мае думкі плыўна перайшлі на пагоду, у дзверы пастукалі. Дзіўныя рэчы сёння адбываюцца. Ці не дзіўна: у цябе стаіць дамафон, а да цябе ў дзверы грукаюць кулаком. Нават лепей, у цябе акрамя дамафона ёсць на дзвярах званок, які ўсе прыстойныя людзі жмуць. Адтуль павінна б граць музычка. Але ж не, нехта грукае ў дзверы кулаком. Я, канешне, разумею, што ў страны цяжкае эканамічнае становішча і трэба эканоміць. Я ужо нават пачаў карыстаць меньш вады. Напрыклад, калі чышчу зубы добрай зубной пастай, дык вымыкаю кран. Яшчэ імкнуся меней вады праліваць у душы, калі мыюся. І электраэнергію берагу ды эканомлю. Па вечарах адну лямпачку палю і ноўт. Тэлевізар нават не ўключаю. Але каб эканомія дайшла аж да той ступені, што людзі перасталі жаць у званок на дзвярах, гэта ўжо перагіб. А перагібаюць заўсёды брутальныя людзі. А калі за дзвярыма брутальныя людзі, я б не хацеў іх пускаць у хату. Чаго ім, брутальным, ад мяне трэба? Пэўна ж, яны прыйшлі скрасці маю фею. Хера з два. — Адчыняй, мы ведаем, што яна тут! У дзверы пагрукалі зноў, яшчэ больш настойліва. Яшчэ і крыкнулі. Голас сапраўда брутальны. Я пайшоў на кухню, узяў нож. Памыў нож, бо ён быў запэцканы нейкай калбасой ці што я там учора еў, і падышоў да дзвярэй, паглядзець у глазок. Там я пабачыў жанчыну, гадоў так сорак з гачкам і мужчыну прыкладна таго самага ўзросту. Так, на першы погляд яны падаваліся сямейнай парай. Ах ты ж ёмаё! Як жа я не дапёр адразу! Гэта ж фейная сям’я. — Ну заходзьце, каліласка, - адчыніў я імгненна дзверы і пасля гэтага моманту на нейкі час праваліўся ў чорную бездань. Шчыра кажучы, я заўсёды думаў, што мяне ў чорнай бездані будзе чакаць лодка. У лодцы нейкі маўчазны хрэн з вяслом, які перавёз бы мяне да іншага маўчазнага хрэна. З тым іншым мне трэба было б згуляць у шахі. Я б яго выграў і патрапіў ў вырай. А інакш на халеру я вывучаю двццаць год усе гэтыя сраныя гамбіты і чытаю замест улюбёнага Эміса партыі Карпава ды Каспарава? Чорная бездань разышлася. Мая сківіца няўмольна балела, а галава трашчала, як заўсёды на першы дзень пасля Новага года. Няўжо я прафукаў Новы год? Ці гэта арганізм настолькі прызвычаіўся да ўсяго наварочнага рытуалу, што адразу ўключыў рэжым першага студзеня? Я сплюнуў. Адзін прыгожы белы зуб з кроўю выпаў на падлогу. Спачатку я захацеў падняцца і пашукаць фею. Але зразумеў усю безнадзейнасць гэтай задумы. Відавочна, што фейныя бацькі забралі яе. —Вось сынок, такім чынам я пазнаёміўся з бацькамі тваёй маці. —І на што ты расказаў мне гэтую мярзоту? —Ну трэба ж было з некім падзяліцца, а дзядзька Іван з’ехаў недзе. —Ты хочаш сказаць, што гэта была навагодняя гісторыя? —А чаму не? Гэта ж адбылося пад Новы год. —Бацька, я, напэўна, здагадаўся, чаму маці ад нас пайшла. —Чаму? —Ты прыдурак, тата, і дай мне ўжо мае мандарыны.	Translation - English NEW YEAR STORY By Paval Kapanski Suddenly I realised that I had banged a Fairy. I shoved a finger into my mouth and checked the teeth: all of them were there. Anyway, why would she come for my teeth? All my milk teeth were gone long ago and now I was using good toothpaste. The Fairy lay beside me and slept very quietly, she didn’t move a single time. I carefully looked around the room. There was nothing new in it: no presents, no wrapped boxes with bows, no new technical hardware, though Christmas was on its way. So the Fairy hadn’t brought any presents. But, on the other hand, she didn’t nick anything either. I was a bit disappointed, though: I wouldn’t mind a new washing machine. I also would appreciate if someone stole my old TV: I don’t feel like throwing it out myself. My clothes hung on the armchair near the bed. Fairy’s clothes were nowhere to be found. Maybe fairies fly naked, I should check this one on Wikipedia. Damn, I forgot that my Internet doesn’t work properly. I pay for it every month, but it doesn’t bloody work anyway. So you wake up in the morning hoping that maybe everything has changed for the best, but it hasn’t. Moreover, you have just banged a Fairy. Yesterday I saw an old man buying dollars at the currency exchange. He bought six. Not six grand, though, just six bucks. The cashier was counting Belarusian money for about fifteen minutes, and finally handed the man six dollars . The man put the money in the inside pocket of his coat, not even re-counting it, and headed straight to the store for some byeliashy . I guess, you can buy hell of a lot of byeliashy for this amount of money. I, in my turn, was waiting in the queue to change dollars into Belarusian roubles to have a haircut done. Wait, what am I talking about? You can’t buy any byeliashy paying in dollars in our country, even for six bucks. Or six thousand bucks. I looked at the Fairy again. Her blond hair was spread over the pillow. I bet I’ll be finding this hair all over the bed. Bugger, if I wanted my home to be covered with hair, I would get a Collie. Though, actually, I wouldn’t: you’re supposed to feed it, aren’t you? Fairies, I guess, feed themselves. Probably, they drop into someone’s house to get some teeth and then leave it full of meatballs, which they had eaten while everybody in the house had been asleep. Well, that’s not a bad job, I’ll tell you. I looked under the blanket. God forbid that I catch any fairy infection. She may also have a tail or something—who knows, I’ve never seen a real fairy before. Witches at the grocery, Kashcheys in government offices—yes, I’ve met those quite often in my life. No such luck with fairies, though. Once my Granddad found a deadman. Granddad used to stroll along the railway tracks, picking up bottles: it had become his habit with time. So one day he found a deadman, who was pretty much dead. He lay on his belly, with his naked arse looking upwards, and didn’t move. Granddad poked his bluish arse with a stick and realised that the man was dead. I wonder which habit will I develop when I’m old? I think I might start picking berries. I’ll be wandering around a forest with a basket, gathering raspberries. Or those ones, myrtille ... Hell, what do they call them in English? Suddenly the F airy turned on her back and I saw her face. Once I was near the Gulf of Finland. I sat on the bench and peered into the endless stretch of sea. A woman sat down next to me. We sat there in silence for a while, and then she told me how good it was to live in Salauki and that it’s absolutely necessary for me to come and visit it. I responded that she’d better come and visit me in Magadan and bolted before she had a chance to finish the story about her recent dream, in which Solomon was smothering a lion. It was the same with the Fairy’s face: I could look at it for hours. Only I don’t have a bench in my house. God, what am I talking about? The house isn’t mine either. As one of my friends used to say, among all I have on me, only the hairs on my chest and legs are truly mine. The Fairy had strange eyes: they were multicoloured. If you were lucky enough to have a kaleidoscope as a kid, you would remember that when you looked inside of it, you could see many colours. I didn’t have a kaleidoscope, so I had to wait for my turn to look through my classmate’s kaleidoscope, after many other pupils had looked through it. Perhaps, the Fairy isn’t mine either. Maybe when I was born I happened to stand in a special queue waiting to look into a fairy’s eyes. I doubt that my turn would come so quickly: I remember how long I’d been waiting for my turn to peer through the kaleidoscope. By the way, the Fairy had neither a tail nor wings. But, I guess, this is something they should have. I’m sure all fairies must have this kind of kit, or a name badge at least. Otherwise how would people realize that a fairy is actually a fairy? Before, when I lived with my parents, we had an LG music centre. Since those times I hate LG because that bastard was kaput very soon and refused to play CDs. However, it received radio signals at odd intervals, even when it was turned off. In the night you could hear an inviting call “Matrioshki, Matrioshki!” and after some time the vigorous “Lights-out, folks!” But you can assemble and disassemble matrioshki, and they have painted faces . So this should definitely be a fairy. Very gingerly, I crept from under the blanket and sat in the armchair to examine the room and the Fairy carefully. The room remained the same as it was yesterday, when I went to sleep: a table; a wardrobe with nice black burned traces left from candles lights; an unfinished doughnut; an unfinished bottle of the dark “Goose” beer. The narghile , which I filled three times yesterday, was looking at me as if it was saying “Don’t you smoke too much, mate?” The Fairy stretched her arms over the bed and went on sleeping. I looked at the clock... And remembered instantly that it was gone: my former flatmate had moved out, taking all the most useful things with him: the clock and the microwave. I reached for the mobile phone: it was 8 o’clock. Then, with a bit of effort, I remembered the day: it was Sunday. Good. I don’t have to go anywhere, I don’t need to do anything. Though on the other hand it’s bad. Otherwise, I could take off to work, leaving her to sort the situation out herself. Maybe she would even tidy up the flat. I would leave her a note suggesting what to clean. While I was contemplating, I kind of got used to the fact that the Fairy was lying in my bed and, obviously, I had banged her. I couldn’t have not. I know myself: especially in the morning... I crept into the bathroom, looked at myself in the mirror: I hadn’t had a shave, there were shadows under my eyes. But I felt good, even somehow euphoric, I’d say. I had banged a fairy. I’m an ungrateful pig. Obviously, no one told me when I was a kid: “When you grow older, don’t fuck fairies”. They didn’t tell me too many useful things when I was a kid, anyway. But I could have guessed myself, really. Maybe she should be somewhere else now, collecting teeth. However, she’s lying here tired. Maybe the Fairy Boss will give her a good scolding for this blunder. Maybe she won’t get her bonus or they won’t allow her to sniff the pollen as often as she wants. I became anxious. What’s next? How to talk to fairies? What if she doesn’t speak a word of English? Frankly, I don’t know any Fairy language, I have never learned one. Or maybe she can parler Français. Then I could tell her something like “Je suis vraiement désolé mais vous devez vous envoler.” On the other hand, how will she be able to envoler if she doesn’t have wings? That’s the question. When I was a kid I had lovebirds. If it happened that they didn’t want to fly, you could just toss them up into the air, so they had no other choice but to flap their wings. Maybe the Fairy’s wings are hidden somewhere? I washed my face and went back to the room to check where the wings might be hidden. I peeked under the blanket, but didn’t find anything unusual there. It was, apparently, a Fairy of nonstandard specifications. It was winter. There was no snow and seven degrees above zero. Yeah, very fucking wintery. It was spring rather than winter. Maybe fairies are the heralds of forthcoming weather changes? Maybe she arrived to announce that the New Year wouldn’t come? I’m not a barbarian, but I would saw her wings off. I mean, I would glue them on first (as she doesn’t seem to have any) and then bloody saw them off. While I was getting away by thinking about the weather someone knocked on the door. Strange things are happening today. It is strange indeed: there’s an intercom downstairs, but they knock on your door. Moreover, there’s a doorbell which normal people always use. So, ideally, I should hear the nice doorbell ringing now. But no, they are knocking on the door. I do understand that economic circumstances in the country are complicated and we should save money. I’ve even started using less water: for example, if I clean my teeth with good toothpaste I turn off the water. I also try to save some water while taking a shower. I save electric power as well: I use only one light and a notebook in the evenings, I even don’t turn the TV on. But people saving electric power to the extent that they don’t ring doorbells— that’s too much. Those who tend to go to extremes are usually brutal people. And if there are brutal people behind my door, I don’t really want to let them in: what would they want from me? For sure, they had come to steal my Fairy. Steal my arse! “Open up, we know she’s here!” They knocked on the door once again, this time more insistently. They also shouted, the voice was really brutal. I went to the kitchen and took a knife. I washed it, as it was greasy from kaubasa or whatever I ate yesterday. Then I approached the door and looked through the peephole. I saw a woman around forty and a man of approximately the same age. They looked like a married couple. Oh, flipping hell! Why didn’t I get it straight away? They’re Fairy’s family! “Well, come in please!” I said, opened the door and fell into pitch black darkness. To be honest, I’ve always thought that a boat would be waiting for me in the darkness. In the boat a silent jerk with a paddle would be sitting and he would take me to another silent jerk, with whom I’d have to play a chess game. I would win the game and go to heaven. Otherwise, why have I studied all those lousy gambits and Karpov-Kasparov games instead of reading my favourite Amis for the last twenty years? The pitch black darkness became less pitch black. My jaw was hurting a lot and my head was ready to burst, as it always happens after the New Year’s Eve. God, have I frittered away the New Year’s Eve?! Or else, is my body so used to the New Year ritual that it switched to the January, 1st mode ) straight away? I spat. One nice white tooth coated in blood fell onto the floor. First I wanted to get up and look for the Fairy, but then realized the total hopelessness of the idea: Fairy’s parents must have taken her away. *** “Well, son, that’s how I met your Mum’s parents.” “Why did you tell me all that yucky stuff ?!” “I wanted to share it with someone and Uncle Ivan went somewhere.” “You mean that was a New Year story?” “Yes, why not? It happened just before the New Year.” “Dad, I think I know why Mum has left us.” “Why?” “You’re a real idiot, Dad! Just give me my tangerines !”

Master's degree - Warwick University

Years of experience: 6. Registered at ProZ.com: Sep 2012.

N/A

Adobe Acrobat, Microsoft 365, Microsoft Excel, Microsoft Word, Powerpoint

English (DOCX)

Bio

No content specified

Profile last updated
Sep 11, 2012

More translators and interpreters: English to Belarusian - English to Russian - Belarusian to English More language pairs

Your current localization setting

Select a language

You have native languages that can be verified

Your current localization setting

Select a language