This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Freelance translator and/or interpreter This translator helped to localize ProZ.com into Macedonian
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Source text - English All travel is now merely a means of moving a camera from place to place, all travellers are ruled by the all-powerful lens. Visitors old-fashioned enough to wish only to stand and look with their anachronistic eyes are shoved aside by the photographers, who take it for granted that while they do their ritual focusing, nothing else may move or cross their vision. Those peculiar souls without a camera must step aside for those more properly occupied, must wait while the rituals take place, and must bide their time while whole coaches stop and unleash upon the landscape the Instamatic God. And the populations of whole countries seeing themselves cannibalised, swallowed up, vacuumed into the black-ringed staring eye, wrench what they can from the cannibals. You want picture my house, my camel? You pay.
None of this would matter, perhaps, if anything worthwhile was being accomplished. If all the constant busyness and clicking produced, at its end, what had not existed before, images of beauty captured or truth told. But, sadly, this isn't so. The camera is simply graffiti made respectable.
The camera is the means by which we stamp ourselves on everything we see, under cover of recording the Wonders of the World already wonderfully
recorded by professionals and on sale at every corner bookshop and newsagent. But what use to show Aunt Maud, back home, postcards of the Tuscan landscape, since we are not in the picture to prove that we were there?
No stretch of rocks has verity unless I am within it. No monument exists
but for my wife, leaning against it. No temple is of interest without my face beside it, grinning. With my camera I appropriate everything beautiful, possess it, shrink it, domesticate it, and reproduce it on my blank sitting-room wall to prove to a selected audience of friends and family the one absolutely vital fact about these beauties: I saw them, I was there, I photographed them, and, ergo, they are.
from "Amateur Photography: the World as it isn't and our Fred" by Jill Tweedie in the Guardian
Translation - Macedonian Сега сето патување е само поместување на фотоапарат од едно место на друго, сите патници се обземени од семоќните објективи. Фотографите ги буткаат настрана старомодните посетителите кои сакаат само да стојат и да набљудуваат со своите анахрони очи, тие сметаат дека додека фокусираат по обичај ништо не смее да го помести или да помине преку нивниот поглед. Тие чудни души без фотоапарат мора да се тргнат настрана за оние што се посоодветно преокупирани, мора да чекаат додека ритуалите завршат и мора да го чекаат своето време додека полни автобуси застануваат и го ослободуваат над пејзажот богот Инстаматик. И населението од сите земји се сметаат за растурени, проголтани, вшмукани во ококореното око со црн прстен, истргнуваат што можат од канибалите. Сакате да ја фотографирате мојата куќа, мојата камила? Платете.
Ништо од ова нема да значи, можеби ако нешто корисно не се остварува. Доколку сета постојана зафатеност и штракањето, со цел даваа тоа што не постоело порано - слики со овековечена убавина или искажана вистина. Сепак, за жал тоа не е така. Фотоапаратот е едноставно дотеран графит.
Фотоапаратот е средство со кое се ставаме себеси како печат на сè што ќе видиме, под маската на овековечување на светските чуда кои веќе се прекрасно овековечени од професионалци и се продаваат во секоја блиска книжарница и трафика. Сепак која е користа дома да се покажуваат на тетка Маре разгледниците со пејзажи на Тоскана кога ве нема на сликата да докажете дека сте биле таму?
Ни парче од крпите не е веродостојно ако јас не сум на неа. Ниеден споменик не постои
ако мојата жена, не се потпира на него. Ниеден храм не е интересен без моето лице до него, како се потсмевнува. Со мојот фотоапарат присвојувам сè убаво, го поседувам, го стеснувам, го удомувам и закачувам на мојот празен ѕид во дневната соба за да им докажам на одбрани пријатели и членови од семејството еден непобитен факт за тие убавини: ги видов, бев таму, ги фотографирав и значи, тие постојат.
од „Аматерска фотографија: Светот како што не е и нашиот Фред“ од Џил Твиди во Гардијан
English to Macedonian: Excerpt from "Hearing Myself Think" by Richard Beard - www.richardbeard.info
Source text - English Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)
Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)
I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.
Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.
I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Translation - Macedonian Аеродромот Хитроу е едно од малкуте места во Англија каде сигурно може да видите оружје. Тоа оружје го носат полицајци во кошули на кратки ракави и црни панцири, предупредување за терористите кои планираат да ја кренат во воздух продавницата Tie-Rack. Директно нема да се соочат со мене но, ако тоа се случи ќе им ја кажам вистината. Ќе им кажам што мислам. Планирам да останам во аеродромот Хитроу додека не сретнам некого што познавам. (...)
Чудно, чекам триесет и девет минути и не сретнав ни еден. Никој, а и никој не ме знае. Анонимен сум исто како возачите со нивните универзални картички со имињата (некои презимиња знаев), со тоа што возачите се подобро облечени. Откога станав татко, што и да носам личи на пиџами. Палта, кошули, маици, фармерки, костуми; личат на изгужвани пиџами. (...)
Се слушам себеси како мислам на сите луѓе што ме разочарале зашто не заминале рано наутро во вторник кон прекрасните европски дестинации. Моите поранешни колеги од одделот за осигурување мора да се заглавени на своите бироа, тоа секогаш и го кажував, кога и јас заглавував таму, трошејќи го своето време и кога не можев да се средам додека Ели продолжи сигурно напред, докторира и ја доби својата прва стипендија за истражување од Универзитетот во Рединг и своето прво унапредување.
Нашите поблиски пријатели на иста возраст, имаат сериозни работи и кои скоро и не очекувам да ги видам, ми кажуваат дека средувањето на дом е совршено достојна занимација за еден маж, дури и храбра - да, машки е да останеш дома со децата. Тие наши пријатели се воглавно пријатели на Ели. Јас не познавам никого веќе и настрана од децата и од авионите над мојата глава, се слушам, себеси како мислам, слушам мисли на еден плачко. Тоа не беше тоа што се надевав да го слушнам.
Почнав да плачам, без гримаси или липање, само големи тивки солзи се слеваа по моите образи. Не сакам никој што ме знае да ме види како плачам, бидејќи не сум таков човек кој полудува на аеродромот Хитроу во некое вторничко утро. Нашата куќа ја одржувам беспрекорно, како фирма. Тоа е сериозна работа. Имам табеларни пресметки за следење на статусот на вреќичката од правосмукалката и шифрирани листови во боја за етичките последици на пелените. Утрово не сум при себе. Не знам кој сум.
English to Macedonian (University Ss Cyril and Methodius, Skopje, Macedon, verified) Macedonian to English (University Ss Cyril and Methodius,Skopje Macedon, verified) English to Macedonian (American Translators Association) Macedonian to English (American Translators Association) Serbian to English (American Translators Association)
TRANSLATION, CONSECUTIVE AND SIMULTANEOUS INTERPRETATION, SUBTITLING, PROOFREADING
Do you need a reliable, professional and experienced translator from Macedonian and Serbian into English and from English into Macedonian? Or a court certified translator or conference interpreter?
You found the right one here!
I am a professional with over 10 proud years of quality and intensive work in areas: law, finance, trade, medicine, police etc.
24-hour service for urgent documentsCourt certified translations
