Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, voelde ik mijn maag in elkaar krimpen alsof ik op de achtbaan zat. Ik was in de hemel, maar tegelijk... Mijn God. Oudertje spelen was iets voor, nou ja... ouders.

En hier sta ik dan, met uitpuilende ogen en badend in het zweet. Net een slecht getekend stripfiguurtje met een hoop vraagtekens rond zijn kop, terwijl ik me probeer voor te bereiden op de zorg en de verantwoordelijkheid voor dat levende wezentje dat er zit aan te komen. Want het wordt wel wat anders dan een kat houden. Het is mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat dat kleine ukje niet opgroeit tot een monster. Wat als het sociaal gestoord is? Mijn schuld. Als mijn kind later Luxemburg niet kan terugvinden op de wereldkaart, geef mij dan maar de schuld, want ik had voor beter onderwijs moeten zorgen. En als het naar een therapeut moet, wijs mij dan ook maar met de vinger. Veel te veel mogelijkheden om uit de bocht te gaan!

Ik weet nog toen mijn vader bij me kwam zitten en me schroomvallig begon te vertellen over de bloemetjes en de bijtjes; voor allebei misschien wel het engste en pijnlijkste halfuur uit ons leven. Dat kan ik iemand anders niet aandoen.

Maar misschien loop ik nu wel wat vooruit op de dingen. Ik kan het, hoor ik mezelf zeggen. Ik word een vader uit de duizend! Mijn kind wordt opgevoed tot een nette, ontwikkelde, oprechte wereldburger. En hij of zij zal mij niet verafschuwen.

En dan probeer ik me de baby voor te stellen, nog altijd veilig in het buikje van mijn echtgenote, maar plots opent hij verschrikt de ogen en denkt: "Wat als mijn papa het gewoon niet aankan?"