Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, voelde ik mijn maag draaien zoals tijdens een duik op een achtbaan. Ik was opgewonden, dat wel, maar… O jee. Het ouderschap was voor… nou, ...voor ouders.

Tja, hier sta ik dan, met uitpuilende ogen en badend in het zweet. Ik lijk wel een slecht getekende stripfiguur met een hoop vraagtekens die rond m’n hoofd tollen terwijl ik me probeer voor te bereiden op de zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen naast mijn kat. Ik ben verantwoordelijk om ervoor te zorgen dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een monster. Als het kind een sociaal mispunt wordt, dan is dat mijn schuld. Als het ukkie Luxemburg niet op de kaart kan vinden, kun je mij verwijten dat ik geen betere opvoeding heb voorzien. Ze zullen in therapie moeten en natuurlijk is ook dat weer voor mijn rekening. Zoveel dingen die fout kunnen gaan!

Ik herinner me nog goed de dag dat mijn vader me vroeg om bij hem te komen zitten en onwennig vertelde over de bloemetjes en de bijtjes. Het was voor ons allebei misschien wel het meest pijnlijke en beschamende half uur uit ons hele leven. Dat kan ik een andere mens toch niet aandoen!

Misschien loop ik wat te ver op de zaken vooruit. Ik kan dit aan, zeg ik tegen mezelf. Ik word een geweldige vader. Mijn kind zal opgroeien als een veelzijdige, beschaafde en oprechte wereldburger en hij of zij zal mij niet haten.

En dan stel ik me de baby voor, nog veilig genesteld in de buik van mijn vrouw, die plots een oogje opent wanneer de verontrustende gedachte bij hem of haar opkomt: “Wat als mijn pa er niets van bakt?”

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik een draaierig gevoel in mijn buik, zoals je ook hebt wanneer je in de achtbaan naar beneden duikt. Ik was uitgelaten, ja, maar... oh God. Het ouderschap was iets voor, nou ja, ouders.

Dus kijk mij nou staan, met ogen zo groot als schoteltjes terwijl het zweet in straaltjes van me afloopt, als een slecht getekende stripfiguur, met vraagtekens dansend om mijn hoofd terwijl ik me probeer voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen dan mijn kat. Het is mijn verantwoordelijkheid dat dit kleine mensje niet opgroeit en verwordt tot een compleet monster. Als het kind straks een sociale randdebiel wordt – mijn schuld. Als de schat niet weet waar Luxemburg ligt, mijn schuld dat ze geen beter onderwijs kreeg. En later moet hij of zij natuurlijk in therapie, ook mijn schuld. Er kan zo veel verkeerd gaan!

Ik kan me de dag nog herinneren dat mijn vader me apart nam en een onhandig verhaal afstak over de bloemen en de bijtjes; het was misschien wel het meest pijnlijke en gênante half uur in zowel zijn als míjn leven. Dat kan ik een ander mens toch niet aandoen.

Maar misschien loop ik wat te veel op de zaken vooruit. Ik kan dit best aan, zeg ik tegen mezelf; ik wordt vast een geweldige vader. Mijn kind wordt straks opgevoed tot een evenwichtige, beschaafde en eerlijke wereldburger, en hij of zij zal geen hekel aan me hebben.

En dan stel ik me voor dat de baby, nog veilig opgeborgen in de buik van mijn vrouw, plotseling gealarmeerd een oog opendoet wanneer de gedachte door zijn hoofdje schiet: ‘Wat als mijn pa het domweg niet aankan?’

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kromp mijn maag ineen alsof ik plotseling in een achtbaan naar beneden dook. Ik vond het natuurlijk geweldig, maar... mijn God. Kinderen opvoeden was iets voor... nou ja, voor mensen met kinderen dus.

En hier sta ik dan, met ogen als schoteltjes en peentjes zwetend als een slecht uitgevallen stripfiguur om wiens hoofd de vraagtekens in de lucht cirkelen, terwijl ik een poging doe me voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen dan alleen mijn kat. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat dit hummeltje niet volkomen voor galg en rad opgroeit. Als het kind later sociaal gestoord blijkt te zijn, is het mijn schuld. Als de dreumes Belize niet op de kaart kan vinden, komt het doordat ik niet voor een betere opleiding heb gezorgd. Moet het in therapie, dan ligt dat natuurlijk ook weer aan mij. Al die momenten waarop je het helemaal verkeerd kunt aanpakken!

Ik weet nog goed hoe mijn vader me destijds even onder vier ogen wilde spreken en me heel stuntelig over de bloemetjes en de bijtjes begon te vertellen: voor ons allebei misschien wel het ongemakkelijkste en gênantste halfuur van ons leven. Dat kan ik een ander echt niet aandoen.

Misschien loop ik nu iets te veel op de zaken vooruit. Ik moet gewoon tegen mezelf zeggen dat ik het kan. Ik word een fantastische vader. Mijn kind wordt opgevoed tot een evenwichtige, ontwikkelde, integere wereldburger, en hij of zij zal echt geen hekel aan me hebben.

En dan zie ik voor me hoe de baby, nog veilig geborgen in de moederschoot, plotseling verschrikt de ogen openspert bij de gedachte: 'Wat als m'n pa het gewoon allemaal niet trekt?'

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik hetzelfde gevoel in mijn maag als wanneer je naar beneden duikt in een achtbaan. Ik vond het geweldig, ja, maar... o jee. Het ouderschap is voor, nou ja, ouders.

En hier sta ik dan, met uitpuilende ogen en peentjes zwetend als een slecht getekende stripfiguur, vraagtekens zweven boven mijn hoofd terwijl ik mezelf probeer voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor nog een levend wezen behalve mijn kat. Het is mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een monster. Als het kind sociaal gestoord blijkt te zijn-- dan is dat mijn fout. Als de onnozele hals Luxemburg niet kan terugvinden op de kaart, mag je mij de schuld geven dat ik niet voor een betere opleiding heb gezorgd. Het kind moet vast ook in therapie, en ook dat heeft het natuurlijk aan mij te danken. Zo veel mogelijkheden om de fout in te gaan!

Ik weet nog dat mijn vader me terzijde nam en me onhandig uitlegde hoe het zat met de bloemetjes en de bijtjes; dat was voor ons allebei misschien wel het verschrikkelijkste en meest gênante half uur van ons leven. Dat kan ik een ander mens niet aandoen.

Misschien loop ik op de zaken vooruit. Ik kan dit, echt; ik zal een geweldige vader zijn. Mijn kind zal worden opgevoed tot een veelzijdige, ontwikkelde en oprechte wereldburger en hij of zij zal geen hekel aan me hebben.

En dan zie ik ineens voor me hoe de baby, nog veilig in de buik van mijn vrouw, plotseling een geschrokken oog opent terwijl de gedachte door zijn of haar hoofd schiet: "Wat als mijn vader er helemaal niks van bakt?"

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, voelde ik mijn maag in elkaar krimpen alsof ik op de achtbaan zat. Ik was in de hemel, maar tegelijk... Mijn God. Oudertje spelen was iets voor, nou ja... ouders.

En hier sta ik dan, met uitpuilende ogen en badend in het zweet. Net een slecht getekend stripfiguurtje met een hoop vraagtekens rond zijn kop, terwijl ik me probeer voor te bereiden op de zorg en de verantwoordelijkheid voor dat levende wezentje dat er zit aan te komen. Want het wordt wel wat anders dan een kat houden. Het is mijn verantwoordelijkheid ervoor te zorgen dat dat kleine ukje niet opgroeit tot een monster. Wat als het sociaal gestoord is? Mijn schuld. Als mijn kind later Luxemburg niet kan terugvinden op de wereldkaart, geef mij dan maar de schuld, want ik had voor beter onderwijs moeten zorgen. En als het naar een therapeut moet, wijs mij dan ook maar met de vinger. Veel te veel mogelijkheden om uit de bocht te gaan!

Ik weet nog toen mijn vader bij me kwam zitten en me schroomvallig begon te vertellen over de bloemetjes en de bijtjes; voor allebei misschien wel het engste en pijnlijkste halfuur uit ons leven. Dat kan ik iemand anders niet aandoen.

Maar misschien loop ik nu wel wat vooruit op de dingen. Ik kan het, hoor ik mezelf zeggen. Ik word een vader uit de duizend! Mijn kind wordt opgevoed tot een nette, ontwikkelde, oprechte wereldburger. En hij of zij zal mij niet verafschuwen.

En dan probeer ik me de baby voor te stellen, nog altijd veilig in het buikje van mijn echtgenote, maar plots opent hij verschrikt de ogen en denkt: "Wat als mijn papa het gewoon niet aankan?"

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik dat rare gevoel in m'n buik dat je ook krijgt wanneer je in een achtbaan zit. Ik was opgewonden, jazeker, maar... mijn hemel. Ouderschap was voor, nou ja, voor ouders.

Dus daar stond ik dan met grote ogen en ik zweette me een ongeluk alsof ik een slecht-getekend stripfiguur was, de vraagtekens zweefden door de lucht rond mijn hoofd terwijl ik mezelf probeerde voor te bereiden op de hele zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen buiten mijn kat. Ik ben er verantwoordelijk voor dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een compleet monster. Als het kind een sociaal imbeciel blijkt te zijn-- mijn fout. Als de baby straks Luxemburg niet op een kaart kan aanwijzen, dan mag je mij de schuld geven omdat ik niet voor beter onderwijs heb gezorgd. Ze hebben therapie nodig, en natuurlijk valt ook dat op mijn bordje. Dus zijn er veel mogelijkheden voor verkeerde afslagen!

Ik herinner me de dag dat mijn vader met me wilde praten en begon te vertellen over de bloemetjes en de bijtjes; het was misschien het meest ondraaglijke en beschamende half uur van zowel zijn als mijn leven. Ik kan dat een ander levend wezen niet aandoen.

Misschien loop ik een beetje op de feiten vooruit. Ik kan dit wel aan, echt wel; ik zal een geweldige vader zijn. Mijn kind zal opgroeien tot een veelzijdige, geschoolde, oprechte burger van deze wereld, en hij of zij zal me niet haten.

En in gedachten zie ik de baby, nog veilig in de buik van mijn vrouw, en geschrokken opent hij een oog als de gedachte in zijn of haar hoofd opkomt: "Wat als mijn vader het niet aan kan?"

Toen ik van mijn vrouw hoorde dat zij zwanger was kreeg ik datzelfde ronddraaiende gevoel in mijn maag als wanneer je in een achtbaan zit die plotseling steil omlaag duikelt. Ik was opgewonden, zeker, maar...lieve hemel. Het ouderschap is iets voor bijvoorbeeld - ouders.

Daar sta ik dan; als een slechtgetekende stripheld met uitpuilende ogen en zwetend als een otter, de vraagtekens ronddwarrelend in de lucht om mijn hoofd terwijl ik me mentale voorbereidingen tref voor de volledige zorg en toewijding voor een levend wezen anders dan mijn kat. Ik ben ervoor verantwoordelijk dat dit kleine mensje niet een absoluut monster wordt als het later groot is. Als het kind later een sociaal gehandicapt mormel wordt is het mijn eigen schuld. Als het kindje later nog niet eens Luxemburg weet te vinden op de kaart, ligt het aan mij omdat ik niet voor degelijk onderwijs heb gezorgd. Het zal in therapie moeten, and daar ben ik dan ook weer verantwoordelijk voor. Zo veel kansen om van de weg te raken!

Ik kan me nog goed herinneren hoe mijn vader me op onhandige wijze voorlichting gaf; het was in alle waarschijnlijkheid het meest ondraaglijke en genante halfuur van onzer beiden levens. Ik zou dit nooit een ander mens aan kunnen doen.

Misschien loop ik te ver vooruit. Dit kan ik wel, verzeker ik mezelf: Ik wordt vast een prima vader. Mijn kind wordt opgevoed tot een veelzijdige, ontwikkelde, oprechte wereldburger, en hij of zij zal geen hekel aan mij krijgen.

En dan denk ik aan de baby, nog veilig binnen de grenzen van de buik van mijn vrouw, die opeens in paniek een oog openspert terwijl hij of zij denkt: 'Wat nou als mijn paps het allemaal niet aan kan?'

Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kreeg ik hetzelfde soort gevoel in mijn maag als wanneer je in een achtbaan naar beneden gaat. Ik was opgewonden, ja, maar… oh God. Ouderschap was iets voor, nou ja, iets voor ouders.

En dus sta ik hier, met uitpuilende ogen terwijl het zweet van me afdruipt als bij een slecht getekend stripfiguur, de vraagtekens draaien rond mijn hoofd terwijl ik mezelf probeer voor te bereiden op de volledige verzorging van en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen naast mijn kat. Ik ben er verantwoordelijk voor dat dit kleine mensje niet opgroeit tot een verschrikkelijk monster. Als het kind een sociale minkukel blijkt – mijn fout. Als het Luxemburg niet kan aanwijzen op de kaart, geef mij dan maar de schuld dat ik geen betere school voor hem heb uitgezocht. Ze moeten in therapie, en dat is natuurlijk ook mijn schuld. Zo veel kansen om de verkeerde keuzes te maken!

Ik weet nog dat mijn vader op een dag bij me kwam zitten en me nogal onhandig vertelde over de bloemetjes en de bijtjes; het was misschien wel het verschrikkelijkste en meest gênante half uur van ons leven. Dat kan ik een ander mens niet aandoen.

Misschien loop ik hier een beetje op de zaken vooruit. Ik kan dit best, zeg ik; ik wordt een fantastische vader. Mijn kind zal worden opgevoed tot een veelzijdige, geschoolde, eerlijke wereldburger, en hij of zij zal me niet haten.

En dan stel ik me voor hoe de baby, nog veilig opgeborgen in de buik van mijn vrouw, opeens geschrokken een oog opslaat alsof de gedachte bij hem of haar opkomt: “Wat als mijn pa het gewoon niet kan bolwerken?"