Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.
Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.
Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.
Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.
Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle. | چه کسی نخستین گوجه سرنوشتساز که انقلاب گوجهفرنگی را به راه انداخت پرتاب کرد؟ واقعیت این است که هیچکس نمیداند. شاید شورشی ضدفرانکو بود، یا کاروان شادیای که کنترلش از دست خارج شد. مطابق با مشهورترین نسخه داستان، طی جشنواره سال 1945 لس جیانتس (یک راهپیمایی نمایشی عروسکهای خمیرکاغذی غولپیکر) مردم محلی در نظر داشتند با به نمایش گذاشتن یک نزاع قدری جلب توجه کنند. آنها به طور اتفاقی به یک گاری سبزیجات که در نزدیکی بود برخوردند و شروع به پرتاب کردن گوجههای رسیده کردند. تماشاچیان بیطرف نیز درگیر شدند تا اینکه صحنه به غوغایی عظیم از میوههای پرنده شدت یافت. محرکان نزاع مجبور شدند به فروشندگان گوجهها خسارت بپردازند، اما این باعث توقف در وقوع دوباره نبردهای گوجهفرنگی بیشتر _ و تولد سنتی تازه نشد. مقامات که از شدت یافتن بیقاعده رویداد بیمناک بودند، زنجیرهای از ممنوعیتها را در دهه 1950 تصویب، تعدیل و سپس دوباره تثبیت کردند. در سال 1950 مردم محلی که از قانون سرپیچی میکردند، زندانی شدند تا اینکه اعتراض عمومی خواستار رهایی آنها شد. مشهورترین دهنکجی به ممنوعیتها در سال 1957 اتفاق افتاد که طرفداران، مجلس ترحیم ساختگی گوجه برگزار، و آن را با افزودن یک تابوت و یک گروه عزادار کامل کردند. پس از سال 1957، دولت محلی تصمیم گرفت انعطاف بیشتری نشان بدهد، شمار کمی قانون برقرار کند، و این سنت نامتعارف را بپذیرد. گرچه گوجهفرنگیها صحنه اصلی را به خود اختصاص میدهند، اما یک هفته شادمانی است که [در کنار آن ها] به نمایش پایانی منتهی میشود. این رویداد که با راهپیمایی نمایشی، موسیقی و آتشبازی به سبک پر نشاط اسپانیایی همراه است، جشن تجلیل مقدسین حامی شهر بونِئول، یعنی مریم باکره و سنت لوئیس برنارد میباشد. به جهت افزایش توانتان برای نزاع پیش رو، پائلای بزرگی در روز نبرد عرضه میشود که یک دوری والنسیایی سنتی از برنج، خوراک دریایی، زعفران و روغن زیتون را به نمایش میگذارد. امروزه، این جشنواره افسارگسیخته معیارهایی برای نظم دارد. سازماندهندگان آن تا آنجایی پبش رفتهاند که نوع خاصی از گوجههای بدمزه را برای این رویداد سالانه رشد دادهاند. شادمانیها حدود ساعت 10 صبح آغاز میشوند؛ هنگامیکه شرکتکنندگان برای به چنگ آوردن تکهگوشتی که به نوک یک تیر روغنی زده شده است با هم مسابقه میدهند. تماشاچیان، همچنانکه در خیابانها آواز میخوانند و میرقصند با شیلنگ به تقلاکنندگان آب میپاشند. هنگامی که زنگ کلیسا خبر از ظهر میدهد، کامیونهای پر از گوجهفرنگی، درحالیکه آواز گو-جه گو-جه به تدریج اوج میگیرد، به درون شهر سرازیر میشوند. سپس با شلیک یک توپ آبی، رویداد اصلی آغاز میشود. و این شلیک، چراغ سبز برای له کردن و پرتاب کردن گوجهها در حملههای تمامعیار علیه شرکتکنندگان همراه است. پرتابکنندگان مسافتهای قوسی بلند، قاتلان مسافت مستقیم، و پرتابهای جانبی مسافت متوسط؛ شگردتان هرچه باشد، زمانی که رویداد تمام میشود، ظاهر (و احساسی) کاملاً متفاوت خواهید داشت. نزدیک یک ساعت بعد، درحالیکه چیزی که شبیه گوجه باشد باقی نمانده است، بمبافکنهای غرق در گوجه در دریایی از سس گوجه نرم خیابانی رها میشوند تا بازی کنند. یک شلیک توپ ثانویه پایان نبرد را ابلاغ میکند. |