Toen mijn vrouw me vertelde dat ze zwanger was, kromp mijn maag ineen alsof ik plotseling in een achtbaan naar beneden dook. Ik vond het natuurlijk geweldig, maar... mijn God. Kinderen opvoeden was iets voor... nou ja, voor mensen met kinderen dus.

En hier sta ik dan, met ogen als schoteltjes en peentjes zwetend als een slecht uitgevallen stripfiguur om wiens hoofd de vraagtekens in de lucht cirkelen, terwijl ik een poging doe me voor te bereiden op de volledige zorg en verantwoordelijkheid voor een ander levend wezen dan alleen mijn kat. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat dit hummeltje niet volkomen voor galg en rad opgroeit. Als het kind later sociaal gestoord blijkt te zijn, is het mijn schuld. Als de dreumes Belize niet op de kaart kan vinden, komt het doordat ik niet voor een betere opleiding heb gezorgd. Moet het in therapie, dan ligt dat natuurlijk ook weer aan mij. Al die momenten waarop je het helemaal verkeerd kunt aanpakken!

Ik weet nog goed hoe mijn vader me destijds even onder vier ogen wilde spreken en me heel stuntelig over de bloemetjes en de bijtjes begon te vertellen: voor ons allebei misschien wel het ongemakkelijkste en gênantste halfuur van ons leven. Dat kan ik een ander echt niet aandoen.

Misschien loop ik nu iets te veel op de zaken vooruit. Ik moet gewoon tegen mezelf zeggen dat ik het kan. Ik word een fantastische vader. Mijn kind wordt opgevoed tot een evenwichtige, ontwikkelde, integere wereldburger, en hij of zij zal echt geen hekel aan me hebben.

En dan zie ik voor me hoe de baby, nog veilig geborgen in de moederschoot, plotseling verschrikt de ogen openspert bij de gedachte: 'Wat als m'n pa het gewoon allemaal niet trekt?'