Wyobraź sobie, że chcesz zamówić obiad w jednej z europejskich stolic, ale nie znasz lokalnego języka. Kelner mówi trochę po angielsku, więc jakimś cudem udaje Ci się wybrać z menu coś, co rozpoznajesz, zjeść oraz zapłacić. Teraz wyobraź sobie wycieczkę, która poszła niezgodnie z planem i wygłodniały wyłaniasz się w amazońskiej wiosce. Tubylcy nie mają zielonego pojęcia, co o Tobie myśleć. Twoją imitację odgłosów żucia interpretują jako prymitywną formę języka. Gdy podnosisz ręce, chcąc dać im do zrozumienia, że się poddajesz, odbierają to jako atak.

Komunikacja bez wspólnego kontekstu jest trudna. Przykładowo, radioaktywne miejsca muszą pozostać nienaruszone przez dziesiątki tysięcy lat, jednak biorąc pod uwagę fakt, że język angielski sprzed 1000 lat jest niezrozumiały dla jego obecnych użytkowników, agencjom rządowym trudno jest stworzyć znaki ostrzegawcze dla składowisk odpadów jądrowych. Odpowiedzialne za to komisje przerobiły już wszystko, od wysokich betonowych kolców poprzez „Krzyk” Edvarda Muncha do zmodyfikowanych genetycznie roślin o alarmująco niebieskim kolorze. Żadna z opcji nie gwarantuje, że pozostanie aktualna.

Niektóre z tych samych osób, które pracowały nad ostrzeżeniami dla wysypisk odpadów, podjęły się jeszcze większego wyzwania: komunikacji z życiem pozaziemskim. O tym właśnie jest „Extraterrestrial Languages” (Języki Pozaziemskie), nowa książka Daniela Oberhausa, dziennikarza Wired.

Nic nie wiadomo na temat tego, jak istoty pozaziemskie mogą przyjmować informacje. Dwie płytki umieszczone na sondach kosmicznych Pioneer 10 i 11 na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku pokazują nagie istoty ludzkie oraz orientacyjną mapę umożliwiającą lokalizację Ziemii – elementarne rzeczy, jednak nawet w ich wypadku zakładamy, że obcy widzą. Ponieważ tego rodzaju statek kosmiczny ma co najwyżej znikomą szansę bycia znalezionym, transmisje radiowe z Ziemi podróżujące z prędkością światła, oferują większe prawdopodobieństwo nawiązania kontaktu. Jednak podobnie jak radio naziemne, również to międzygwiezdne musi być dostrojone do właściwej częstotliwości. Jak obcy mieliby na nią natrafić? Płytka Pioneera oferuje wskazówkę w postaci podstawowego modelu atomu wodoru, którego biegunowość magnetyczna odwraca się w regularnych odstępach czasu z częstotliwością 1420 MHz. Ponieważ wodór jest najczęściej występującym pierwiastkiem we wszechświecie, istnieje nadzieja, że rysunek ten może zadziałać jako swego rodzaju numer telefonu.