Iedereen zou genieten van zijn vakantie. Waarom zou ik er dan niet ook van mogen genieten? Ik werkte hard, had al verschillende projecten uitgevoerd die van groot belang waren voor de voortgang van de zaken waar het bedrijf zich mee bezighield; dagen, maanden zat ik aan mijn bureau en selecteerde ik kandidaten, las ik aanvragen door, wees ik projecten toe en zorgde ik ervoor dat elke leverancier tijdig betaald werd.

Hoe kon het dan dat die anderen hun badpakken en zwembroeken of hun snowboots inpakten terwijl ik me kapot zweette in mijn driedelig kostuum? Ik, degene die ‘s ochtends en ‘s middags koffie zette, die alle telefoontjes beantwoordde die Gutiérrez en Amingorena niet wensten aan te nemen, die de strijd aanbond met de onaangename zaken tussen leveranciers en klanten. Zat er voor mij geen vakantie in?

Ik keek toe hoe iedere medewerker het kantoor van Vargas binnenging en triomfantelijk glimlachend naar buiten kwam, in gedachten al bij de vakantie die hij zojuist verdiend had. Ik wist dat ik de moed bijeen moest rapen en ook dat kantoor moest binnengaan om mijn vakantie los te rukken uit de handen van degene die eveneens het recht had me die te ontzeggen. Dat was wat ik deed en zo sta ik hier, in een leeg kantoor.

Vargas’ woorden weerklonken nog in mijn hoofd: “Nee, jonge Juan. Helaas kan je reisje naar de kust niet doorgaan. Vooralsnog heb ik iemand nodig die het fort bewaakt, snap je?” Ik was zwak. Maar mijn zwakte had niets te maken met het feit dat ik hier nog steeds ben. Als ik maar op een halve pas van Vargas had gestaan… Als ik had geweten dat er een magische code bestond om mijn verblijf van enkele dagen aan de kust te verdienen… Ik vraag me af hoe aangenaam het zou zijn geweest om op het strand te zijn, als ik op dezelfde manier als de anderen Vargas’ empathie had verdiend: door hem te vertellen dat ik tijdens mijn korte uitstapje naar de kust vanaf het strand door zou werken.

Jan en alleman zou genieten van zijn vakantie. Waarom ik dan ook niet? Hard werken, heel wat vitale projecten behandeld voor de vooruitgang van het bedrijf; maanden, dagen, uren gezeten aan mijn werktafel, kandidaten selecterend, kandidaturen onderzoekend, projecten toewijzend en mij verzekerend dat elke dienstenleverancier zijn betaling kreeg zonder vertraging.
Hoe was het dan mogelijk dat alle anderen hun zwembroeken of hun skischoenen aan het inpakken waren, terwijl ik geweldig zweette in mijn maatpak? Ik, die ’s morgens en ’s namiddags koffie zette, die alle telefoontjes beantwoordde die Jantje en Marieke niet wilden beantwoorden, die de onaangename thema’s behandelde tussen leveranciers en klanten! Zouden er voor mij dan geen vakanties zijn?
Ik zag hoe elke bediende in het bureau van de Chef binnenstapte en triomferend buitenkwam, met de glimlach, denkend aan de vakanties die hij of zij net had afgedwongen. Ik wist dat ook ik de moed moest opnemen, in dit bureau moest stappen en mijn vakanties moest lospeuteren uit de handen van de persoon die ze mij kon weigeren. En zo deed ik het ook. En hier ben ik dan, genietend van een leeg kantoor.
De woorden van de Chef weerklonken nog in mijn hoofd: Nee, Jannes, het spijt me, maar je reisje naar de kust is onmogelijk. Op dit ogenblik heb ik hier een sterke persoonlijkheid nodig, weet je... En ik was zwak.
Maar mijn zwakheid heeft niets te maken met het feit dat ik nog hier ben. Had ik maar één stap nader bij de Chef gestaan, had ik maar geweten dat er een magisch woord bestond om mijn paar dagen vakantie aan de kust te verwerven... En ik droom ervan hoe heerlijk het zou geweest zijn aan het strand te liggen, dank zij de empathie van de Chef, net zoals de anderen het hadden verworven: gewoon voorstellend dat ik vanop het strand verder zou werken, gedurende mijn uitstapje aan de kust.

Stuk voor stuk zouden genieten van uw vakantie. Waarom zou ik niet te genieten? Hij werkte hard, had gereden voor een aantal belangrijke projecten voor de bevordering van het bedrijfsleven waar het bedrijf verscheept, maanden, dagen, uren aan mijn bureau, het selecteren van kandidaten, de herziening van de aanvragen, het toewijzen van projecten en ervoor te zorgen dat elke dienstverrichter diensten die worden ontvangen van uw betaling, zonder vertraging.

Hoe was het mogelijk is, dan dat de anderen waren verpakking hun badpakken en sneeuw laarzen als ik zweet overmatig onder de Engels-cut pak? Ik, die was het maken van koffie in de ochtend en middag, het beantwoorden van alle oproepen Amingorena Gutierrez en wilde niet bij te wonen, om te gaan met onaangename kwesties tussen leveranciers en klanten, moet niet verlaten voor mij?

Zag als iedere werknemer het kantoor van Vargas ingevoerd en kwam triomfantelijk, glimlachen, denken over de vakantie die hij net had gewonnen. Hij wist dat hij moet nemen moed en het kantoor grijp ik ook mijn vakantie uit de handen van wie zou ook het recht hebben om het te ontkennen betreden. En ik. En hier ben ik. Genieten van een leeg kantoor.

Vargas woorden echode in mijn hoofd: "Nee, Johnny. Helaas uw kleine trip naar de kust mogen niet worden. Op dit moment Ik heb iemand nodig om te zorgen voor het fort, weet je." Ik was zwak. Maar mijn zwakte heeft niets te maken met dat ik nog steeds hier. Als het was zelfs een halve stap voor Vargas ... Als ik wist dat er een magische sleutel tot mijn verblijf te verdienen aan de kust voor een paar dagen ... Ik vraag me af wat er zou dus prettig zijn geweest om op het strand, praten met Vargas won de empathie van dezelfde wijze waarop zij had gewonnen van de anderen, hem meegedeeld dat hij zou werken vanaf het strand tijdens mijn uitstapje naar de kust.